Η λιτή ανακοίνωση της προέδρου, η αποχώρησή της από την εσωκομματική εκλογική διαδικασία και η γενική συγκίνηση για την προσωπική της περιπέτεια, έστρεψαν τα φώτα πάνω στα τεκταινόμενα στο Κίνημα Αλλαγής. Όσο σκληρό κι αν φαίνεται, ο χρόνος είναι γενικά αδυσώπητος και ο πολιτικός χρόνος επιπλέον, ανθρωποφάγος.
Την ανθρώπινη αγωνία, ήρθε γρήγορα να σαρώσει η πολιτική ανησυχία, σέρνοντας πίσω της αδημονία και προσωπικούς ανταγωνισμούς. Η ακολουθία αυτή είναι τόσο φυσιολογική όσο είναι παράλογη, ειδικά όταν υπερβαίνει τα όρια της σοβαρότητας.
Η ανάδειξη ηγεσίας σε ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός – οι υποψηφιότητες έχουν το νόημα των ιδεών και των προγραμμάτων που κομίζουν. Υπό την έννοια αυτή, το ελάχιστο ζητούμενο στην πορεία προς τις εσωκομματικές κάλπες, είναι η επίδειξη σωφροσύνης. Όταν αυτή, η τόσο σημαντική για το κόμμα μας και τη χώρα διαδικασία κοντεύει να προσληφθεί από τους πολίτες -και όχι άδικα- ως κοκορομαχία προσωπικής δικαίωσης ή εξασφάλισης, κάπου γίνεται ένα πολύ μεγάλο λάθος.
Σε μια εκλογική διαδικασία, όπου ο τύπος σώζει και διαφυλάσσει την ουσία, η απαρέγκλιτη τήρηση των καταστατικών διαδικασιών και η ισότιμη αντιμετώπιση όλων των υποψηφίων, είναι ταυτόχρονα προϋποθέσεις και αποδείξεις της δημοκρατικής λειτουργίας, αυτής που όλοι καυχώνται ότι σέβονται και περιφρουρούν.
Περισσότερα…