Η φετινή 25η Μαρτίου, δεν προσφέρεται για εορτασμούς όπως θα άξιζε για την 200ή επέτειο ύπαρξής μας ως σύγχρονου οργανωμένου κράτους.
Το 3ο κύμα πανδημίας βρίσκει την Ελλάδα να αναμετριέται με τους φόβους της και την αγωνία για το μέλλον. Ο φετινός κατ’ επίφαση εορτασμός της 25ης Μαρτίου, σιωπηλός και σεμνός, μας δίνει τον χώρο και την αφορμή του αναστοχασμού της ταυτότητάς μας, της πορείας, της συνειδητοποίησης του πού βρισκόμαστε σήμερα και προς τα πού θέλουμε να πάμε.
Η πορεία δεν είναι εύκολη, ειδικά για μια χώρα που ακόμη και μετά από όσα πέρασε και όσα πλήρωσε, αναπολεί συχνά την εποχή μιας «ανώδυνης» και ασυλλόγιστης ζωής.
Η Ελλάδα, αυτή την κρίσιμη στιγμή, μας χρειάζεται όλους, ελεύθερους από τα βαρίδια και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, με σοβαρότητα και σύνεση, κυρίως με προσήλωση στον κοινό στόχο.
Η επόμενη ημέρα της πανδημίας, ας μας βρει πρωτοπόρους στην αυγή μιας νέας εποχής για όλο τον κόσμο. Η φετινή 25η Μαρτίου είναι το κατώφλι της εθνικής μας ενηλικίωσης.
Πίνακας «Η Ελλάς Ευγνωμονούσα» του Θεόδωρου Βρυζάκη (1858), Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.
