“Όταν οι εκπαιδευτικοί παίρνουν τους δρόμους και το Υπουργείο Παιδείας ξημεροβραδιάζεται στα δικαστήρια, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πάει περίπατο”.
Η τελευταία εξέλιξη με την αγωγή του Υπουργείου Παιδείας ενάντια στην απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, είναι το λυπηρό αλλά αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας μικρονοϊκής αυταρχικής πολιτικής.
Ήταν εξαρχής δεδομένο, ότι κάθε προσπάθεια, για οποιαδήποτε αλλαγή στην Παιδεία, θα συναντούσε αντιδράσεις.
Είναι κάτι σαν εθνική παράδοση – ειδικά στον χώρο της εκπαίδευσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, παρακάμπτοντας την επίπονη διαδικασία διαλόγου και επιβάλλοντας μέτρα που αφορούν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας στηριζόμενη στην κυβερνητική πλειοψηφία, θα καταφέρει να αλλάξει τη φυσιογνωμία του ελληνικού σχολείου.
Η υιοθέτηση της παλαιοκομματικής κυβερνητικής πρακτικής “φέρνω νομοσχέδιο – αγνοώ τις αντιδράσεις – το ψηφίζω – το επιβάλλω”, αφενός αποκαλύπτει το σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας της ηγεσίας του υπουργείου, αφετέρου προδίδει πολιτική αφέλεια και ερασιτεχνισμό.
«Ως καρικατούρα, νομίζει ότι αν μιμηθεί το ηχόχρωμα της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου, αν αντιγράψει συνθήματα και κάνει πρόβες της κινησιολογίας του, θα γίνει η μετενσάρκωσή του», επισημαίνει η βουλευτής Δράμας του ΚΙΝΑΛ Χαρά Κεφαλίδου για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, υποστηρίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλει κυρίως τη νοημοσύνη των πολιτών.