«Έχουν περάσει 110 χρόνια από την καθιέρωση της σημερινής ημέρας ως Παγκόσμιας Ημέρας Δικαιωμάτων της Γυναίκας. Όσο και αν άλλαξαν οι εποχές, όσο κι αν εξελίχθηκαν οι κοινωνίες μας, τα πράγματα παραμένουν δύσκολα για εμάς. Καλούμαστε κάθε μέρα να υπηρετήσουμε πολλούς παράλληλους και συχνά αντικρουόμενους ρόλους. Δίνουμε καθημερινό αγώνα για να είμαστε δυνατές, ισορροπημένες, συνεπείς, αποτελεσματικές ως μητέρες, σύζυγοι, κόρες, επαγγελματίες, χωρίς να απεμπολήσουμε τη γυναικεία φύση μας. Άλλοτε τα καταφέρνουμε, άλλοτε πάλι όχι. Τα εμπόδια πολλά.
Είναι πικρό αλλά αληθινό. Ακόμη και στην Ευρώπη εργασιακά είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αμειβόμαστε λιγότερο από τους άνδρες, συνεχίζουμε να είμαστε θύματα βιασμού, σεξουαλικής καταπίεσης, ενδοοικογενειακής βίας. Πρόσφατη μελέτη του ΟΗΕ έδειξε ότι το 90% των ανθρώπων παγκοσμίως είναι προκατειλημμένοι σε βάρος των γυναικών.
Ο δρόμος για πραγματική ισότητα, ισοτιμία, χειραφέτηση, κατάκτηση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων που πολλές γυναίκες στερούνται είναι ακόμη μακρύς και ανηφορικός.
Σε αυτό ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι καταλυτικός. Η ουσιαστική παιδεία, η κοινωνική μόρφωση, η δημοκρατική λειτουργία του σχολείου είναι τα απαραίτητα “όπλα” που διαθέτουμε για την άμβλυνση των προκαταλήψεων, την αντιμετώπιση των στερεοτύπων και την εξάλειψη των ανισοτήτων.
Εύχομαι σε όλες μας κάποτε – κι ας ελπίσουμε σύντομα – η σημερινή ημέρα να σηματοδοτεί κάτι διαφορετικό που δεν θα χρειάζεται συγκεκριμένη ημέρα γιορτής. Όλα όσα σήμερα παραμένουν ζητούμενα, όλα όσα εμείς οι γυναίκες συνεχίζουμε να διεκδικούμε να έχουν γίνει μέρος μιας πιο δίκαιης και ισότιμης πραγματικότητας».