Στο 3ο Επιστημονικό Συμπόσιο «Η Δράμα ενάντια στον καρκίνο» παραβρέθηκε, την Παρασκευή 4 Μαρτίου, η βουλευτής Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Χαρά Κεφαλίδου.

Στην παρέμβασή της σημείωσε ότι «οι καρκινοπαθείς είναι οι συνάνθρωποι μας που μας μαθαίνουν πως η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι δώρο χαρισμένο όχι εξοφλούμενη οφειλή».

«Είναι αυτοί», πρόσθεσε, «που μας θυμίζουν την θεωρητικά γνωστή μας προσωρινότητα. Είναι αυτοί που μας διδάσκουν πως στην ζωή δεν υπάρχουν βεβαιότητες ούτε εγγυήσεις. Ο καθημερινός αγώνας είναι ταξίδι και χαρά. Σ’ αυτούς λοιπόν το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι να τους αντιμετωπίζουμε σαν έναν από μας, που περιμένουμε να δώσει τον μεγάλο αγώνα του και να επιστρέψει στην κοινή μας καθημερινότητα».

Διαβάστε ολόκληρη την παρέμβασή της:

Φίλες και φίλοι,

Η επάρατος, η κακιά αρρώστια, το σαράκι. Είναι οι συνήθεις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε, ακόμα στις μέρες μας, όλοι εμείς, οι “υγιείς”, για τη νόσο του καρκίνου.

Ο καρκίνος φοβίζει. Ο φόβος οδηγεί στην άρνηση. Άρνηση που γρήγορα ξεπερνούν αναγκαστικά οι πάσχοντες. Άρνηση όλων των λοιπών, που προτιμούμε να πιστεύουμε πως δεν μας αφορά. Άρνηση που μας κάνει ανάλγητους. Θύματα του φόβου μας και την συνακόλουθης αναλγησίας μας, οι ίδιοι οι καρκινοπαθείς.

Ο καρκίνος είναι, λοιπόν, μια σοβαρή, μεγάλη πολυπαραγοντική νόσος. Ως τέτοια και με τη σοβαρότητα που της αρμόζει αντιμετωπίζεται από την ιατρική επιστήμη. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για τον καθημερινό άνθρωπο, για την κοινωνία, μέσα στην οποία ζουν οι καρκινοπαθείς συνάνθρωποί μας.

Σε μια εποχή που η συγκεκριμένη νόσος χτυπά σχεδόν ένα στα δύο σπιτικά, δεν δικαιούμαστε να κάνουμε πως δεν υπάρχει. Μας αφορά όλους. Όσο προσπαθούμε να κάνουμε πως δεν βλέπουμε, όσο τρομάζουμε και στρέφουμε τα μάτια αλλού, δεν ξορκίζουμε το κακό. Δίνουμε χώρο στην αρρώστεια και εγκληματούμε έναντι των νοσούντων.

Οι συνάνθρωποί μας που πάσχουν από καρκίνο είναι σαν κι εμάς. Ακριβώς σαν κι εμάς. Δεν είναι οι καημένοι, δεν είναι οι άτυχοι, δεν είναι αυτοί που στα κρυφά συνηθίζουμε να τους κλαίμε ενώ είναι ακόμα κοντά μας.

Οι καρκινοπαθείς είναι οι συνάνθρωποί μας που μας μαθαίνουν πως η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι δώρο χαρισμένο, όχι εξοφλούμενη οφειλή. Είναι αυτοί που μας θυμίζουν την θεωρητικά γνωστή μας προσωρινότητα. Είναι αυτοί που μας διδάσκουν πως στη ζωή δεν υπάρχουν βεβαιότητες, ούτε εγγυήσεις. Ο καθημερινός αγώνας είναι ταξίδι και χαρά. Σ’ αυτούς λοιπόν, το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι να τους αντιμετωπίζουμε σαν έναν από μας, που περιμένουμε να δώσει τον μεγάλο αγώνα του και να επιστρέψει στην κοινή μας καθημερινότητα.

Η δική μας πίστη λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Από τη δική μας ματιά οι νοσούντες παίρνουν τη δύναμη που χρειάζονται να και πολεμήσουν και να βγουν νικητές.

Σας ευχαριστώ