Σήμερα σε μια Ελλάδα – που η Κυβέρνηση ακολουθεί τη μόνιμη τακτική της απειλής με ακραία σενάρια και η αξιωματική αντιπολίτευση έχει μόνο μέλημά της την αυτοδυναμία – ο χώρος της Κεντροαριστέρας, οφείλει να είναι η φωνή της ευθύνης, της λογικής και του ρεαλισμού.
Αυτό συχνά μοιάζει να το ξεχνάμε όταν οι προσπάθειες για την ενότητα της Κεντροαριστεράς βραχυκυκλώνονται. Τότε η προτεραιότητά μας παραγκωνίζεται στο βωμό της πόλωσης, της φραστικής αντιπαράθεσης και των κενών περιεχομένου χαρακτηρισμών. Είναι επόμενο να συμβαίνει γιατί το εγχείρημα δεν είναι εύκολο και δεν πρέπει να γίνει ευκαιριακό.
Γινόμαστε καθημερινά, ειδικά τον τελευταίο καιρό, θεατές μιας στείρας αντιπαράθεσης στη Βουλή, σε μια περίοδο μάλιστα που οι ατελείωτοι πειραματισμοί της κυβέρνησης, με την εκκρεμότητα της αξιολόγησης, οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς. Ας μην γίνει η Κεντροαριστερά το πρώτο θύμα αυτής της μάχης εξουσίας. Θα είναι κακό για εμάς αλλά κυρίως θα είναι ολέθριο για τη χώρα.
Εν όψει του Eurogroup της 20ης Φλεβάρη και με γνωστές τις θέσεις και προθέσεις Εταίρων και ΔΝΤ, μέλημα όλων μας πρέπει να είναι μια κοινή εθνική γραμμή. Αυτή που οριοθετείται από την απόκρουση των όποιων σχεδίων για Grexit, την περιφρούρηση της θέσης της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, που η κυβέρνηση έχει μετατρέψει, με τη διβουλία και τη διπλή γλώσσα, σε σίριαλ χωρίς τέλος. Αυτό είναι το μείζον, το κυρίαρχο που πρέπει να πρυτανεύσει στον πολιτικό λόγο.
Σε αυτήν την προσπάθεια που οφείλει να είναι εθνική, κρυφές συναντήσεις του Πρωθυπουργού στο Παρίσι που βαφτίζονται ‘μυστική διπλωματία’ και συζητήσεις αγνώστου περιεχομένου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Βερολίνο, όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά υπονομεύουν τη θέση της χώρας.
Με αυτά τα δεδομένα, η Κεντροαριστερά πέρα από το να διατηρεί ανοιχτό το μέτωπο κριτικής της προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., που αυτή τη στιγμή εξαντλούνται στον μεταξύ τους διαγκωνισμό, μπορεί να παίξει έναν πιο καθοριστικό ρόλο. Να είναι η φωνή της λογικής που υπενθυμίζει ότι η επόμενη μάχη δίνεται στις Βρυξέλλες.
Για όλα αυτά έχουμε χρέος να παράγουμε «πλεόνασμα» επιχειρημάτων και να μηδενίσουμε το κοντέρ των αφορισμών…
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο και εδώ.