Φέτος η 25η Μαρτίου είναι αλλιώτικη. Αθόρυβη, βουβή, χωρίς παρελάσεις, χωρίς στεφάνια, χωρίς δηλώσεις και εκδηλώσεις. Ακόμη και το «ευχαριστώ» προς τους σύγχρονους ήρωες, που δίνουν καθημερινά μάχες αυτοσυγκράτησης και επαγρύπνησης στα σύνορα και στα νοσοκομεία για την ασφάλεια και την υγεία μας, δεν ακούγεται βροντερό, όπως θα ταίριαζε σε μια τέτοια μέρα.
Τον χρειαζόμασταν τον φετινό εορτασμό της Εθνικής επετείου, είχαμε ανάγκη την εμψύχωση που προσφέρει η μνήμη της παλιγγενεσίας του 1821. Μετά από δέκα δύσκολα χρόνια ανέχειας και ταπείνωσης, η χώρα κατάφερε επιτέλους να ορθώσει το ανάστημά της και να στηρίξει τις θέσεις της με σοβαρότητα και συνέπεια, τη στιγμή που η ακραία τουρκική προκλητικότητα και η απειλή μαζικής εισβολής στα σύνορά μας, συνέπεσε με την επέλαση του φονικού ιού, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα ― ίσως τη μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
