Στο τελευταίο τεύχος της νέας δεκαπενθήμερης εφημερίδας ΑΓΡΟBUSINESS, την Δευτέρα 28 Μαρτίου δημοσιεύθηκε άρθρο της Βουλευτού Δράμας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Χαράς Κεφαλίδου, με θέμα την αγροτική παραγωγή και την ανάγκη για φρέσκες, καινοτόμες ιδέες για το πώς θα δώσουμε ώθηση σε έναν από τους πιο δυναμικούς αλλά και παραμελημένους τομείς της χώρας.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του άρθρου:
Ήρθε ο καιρός να σπάσει ο φαύλος κύκλος της παραφιλολογίας σχετικά με την παρακμή της αγροτικής παραγωγής. Έφτασε η ώρα να γυρίσουμε σελίδα σε όλες τις αναχρονιστικές πτυχές στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας. Είναι ώριμες οι συνθήκες να ακούσουμε φρέσκες, καινοτόμες ιδέες για το πώς θα δώσουμε ώθηση σε έναν από τους πιο δυναμικούς αλλά και παραμελημένους τομείς στη χώρα μας.
Από την κυβέρνηση δεν ακούμε παρά μόνο ψιθύρους αμηχανίας. Μεγάλα λόγια για την αγροτική παραγωγή αν ακούς, κράτα μικρό καλάθι… Κι όμως υπάρχουν τρόποι να μιλήσουμε ανοιχτά για τα κακώς κείμενα αλλά και να αναδείξουμε τρόπους υγιούς ανάπτυξης, αντί να παρακολουθούμε τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Αποστόλου να προσπαθεί να τα «μπαλώσει» σε ό,τι αφορά τις απλοχεριές ενός προκατόχου του, του κ. Χατζηγάκη, που τώρα τις πληρώνουμε ακριβά και με το παραπάνω.
Ας σκιαγραφήσουμε μερικές πτυχές των προβλημάτων και ας ανοίξουμε συζήτηση για βιώσιμες λύσεις:
- Ο μικρός κλήρος είναι μια βασική εγγενής αδυναμία ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των αγροτικών μας προϊόντων. Οι συνεργατικές πολιτικές είναι ίσως η μόνη απάντηση στο πρόβλημα. Βέβαια, η ιδέα της συνεργασίας, της σύμπραξης για την παραγωγή έχει υποστεί μεγάλη φθορά εξαιτίας της χρεοκοπίας των αγροτικών συνεταιρισμών αλλά και των ατασθαλιών που σε πολλούς από αυτούς ήταν ο βασικός τρόπος λειτουργίας- και τελικά η αιτία μαρασμού τους. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να μην ενθαρρυνθούν νέες, σύγχρονες μορφές σύμπραξης, που θα ευνοήσουν τόσο την ποσότητα της παραγωγής και ταυτόχρονα θα συμβάλουν στην πτώση του κόστους. Έχω υπόψη μου περιπτώσεις μεγάλων εξαγωγικών επιχειρήσεων που παρότρυναν τους παραγωγούς να ενώσουν τις εκτάσεις τους για την βελτίωση της απόδοσης και την κάλυψη των αναγκών-αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Εδώ το κράτος θα μπορούσε να επιλέξει πολιτικές ενθάρρυνσης των κοινοπραξιών ιδιαίτερα για δυναμικά προϊόντα-αντί να παρακολουθεί παθητικά τις διεργασίες αυτές.
- Είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλος αριθμός αγροτών εξακολουθεί να παραμένει εθισμένος στις επιδοτήσεις. Αποτέλεσμα; Μετά από χρόνια σπατάλης των κοινοτικών πόρων στην κατανάλωση και όχι στη βελτίωση της παραγωγής, ακόμα και οι νέοι σε ηλικία δείχνουν απρόθυμοι να εγκαταλείψουν τη βολή των επιδοτήσεων και να στραφούν στη γη. Μεγάλες εκτάσεις παραμένουν αναξιοποίητες, ελαιώνες μαραζώνουν αφρόντιστοι. Κι όμως, θα περίμενε κανείς ότι με την κρίση όλα αυτά τα χρόνια, σε συνδυασμό με την προοπτική συρρίκνωσης των επιδοτήσεων, θα ωθούσε πολλούς νέους στην περιφέρεια να στραφούν στην παραγωγή. Αυτό όμως δεν γίνεται αυτόματα. Κατά την άποψή μου υπάρχουν τρόποι ώστε να ενθαρρυνθούν οι νέοι παραγωγοί στο να ξεπεράσουν τις αναστολές τους και να καταπολεμήσουν τη δύναμη της αδράνειας που επέφερε το καθεστώς των επιδοτήσεων. Η μια μέθοδος έχει να κάνει με τη δύναμη του παραδείγματος από την καινοτόμο δράση παραγωγών που τολμούν ακόμα και σε περιόδους βαθιάς κρίσης και σχεδόν μηδενικής δανειοδότησης. Οι μονάδες βιολογικής καλλιέργειας που αναπτύσσονται σε διάφορες περιοχές της χώρας, οι πρότυπες μορφές αγροτικής ανάπτυξης όπως εξελίσσονται στην Ανάβρα και σε άλλες κωμοπόλεις ή χωριά, η μεγάλη ανταπόκριση των hotspots διανομής γάλακτος, η δυναμική ανάπτυξη της οινοκαλλιέργειας στο νομό Δράμας αλλά και σε άλλες περιοχές, με την παραγωγή και εξαγωγή κρασιών διεθνούς φήμης, η «επιστροφή στις ρίζες» με τις δυναμικές καλλιέργειες βοτάνων και αρωματικών φυτών, που έχουν μεγάλη ζήτηση από τη φαρμακοβιομηχανία ή τη βιομηχανία καλλυντικών είναι μερικές μόνο από τις παραγωγικές πρωτοβουλίες που αξίζει η Πολιτεία να προβάλει και να ενθαρρύνει.
Ο φαύλος κύκλος της μιζέριας πρέπει να σπάσει. Η Πολιτεία να αφυπνιστεί και εμείς να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε η αγροτική παραγωγή να αποτελέσει πυλώνα ανάπτυξης στο άμεσο μέλλον και όχι το «μόνιμο ασθενή» της οικονομίας μας.