Στη Βουλή συζητήθηκε σήμερα η Επίκαιρη Επερώτηση της Κ.Ο. του Κινήματος Αλλαγής προς τον Υπουργό Εσωτερικών, στο πλαίσιο του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου, με θέμα: «Οι κομματικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούν οι πολλαπλές ταχύτητες για τις κρίσεις προϊσταμένων οργανικών μονάδων του ¨επιτελικού¨ κράτους της Ν.Δ.».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
“Ξεκινώντας, θα ήθελα να πω ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για επίκαιρη και έγκαιρη ανταπόκριση. Είναι μια επερώτηση που έχει κατατεθεί από τον περασμένο Φλεβάρη. Συζητείται, λοιπόν, σήμερα, αλλά χάρις στην κυβερνητική πολιτική εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρη.
Σήμερα, δεκαπέντε μήνες μετά τις εκλογές, παρά τα υψηλά ποσοστά αποδοχής του Πρωθυπουργού στις δημοσκοπήσεις, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά πίσω από την απαστράπτουσα εικόνα, βλέπει μια Κυβέρνηση ασυντόνιστη, χωρίς καμία πιστευτή δικαιολογία για τις αρρυθμίες, τα λάθη και τις αστοχίες της. Οι αγαθές προθέσεις και η δουλειά ορισμένων μονάδων χάνονται μέσα στον κυκεώνα των παλαιοκομματικών αντιλήψεων, στην τακτική εξυπηρετήσεων «ημετέρων», φίλων, υποστηρικτών, που πράγματι «ίδρωσαν» στον προεκλογικό αγώνα, «γαλάζιων» μικρών, μεσαίων, μεγάλων στελεχών και υπερστελεχών και που θεώρησαν ότι τώρα είναι η δική τους ώρα να διαχειριστούν τις προκλήσεις της εποχής, τις ανάγκες, τους κόπους, τις στερήσεις και τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού.
Επιτελικό κράτος για εμάς σημαίνει έξυπνο, ευέλικτο, αποτελεσματικό και αξιόπιστο κράτος. Αυτό το μοντέλο διαφημίστηκε και από τον Πρωθυπουργό προεκλογικά και μ’ αυτό σαγήνευσε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πολίτες πέρα από το κομματικό ακροατήριό σας που δεν ήταν οπαδοί, που δεν ήταν ούτε καν ψηφοφόροι, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην Κυβέρνηση για ένα σύγχρονο κράτος. Αυτό, λοιπόν, το τάχα επιτελικό κράτος όσο ηχηρά διαφημίστηκε, τόσο αθόρυβα θάφτηκε μέσα σε υπουργικά συρτάρια ή ακόμη χειρότερα στις στάχτες της Μόριας μετά από τις πιέσεις τοπικών «γαλάζιων» παραγόντων και παρατρεχάμενων ή στις καθυστερήσεις κομματικών τοποθετήσεων διευθυντών εκπαίδευσης.
Πόσο επιτελικό μπορεί να είναι ένα κράτος που μετατρέπει τη Μυτιλήνη σε πεδίο μάχης μεταξύ κατοίκων και ΜΑΤ τον περασμένο χειμώνα, με δραματική κατάληξη τη Μόρια στις φλόγες πριν από λίγες εβδομάδες;
Πόσο έξυπνο είναι το κράτος που ο Υπουργός Υγείας αντιπαρατίθεται με τους ήρωές του, τους νοσοκομειακούς γιατρούς μόλις προχθές, επειδή αυτοί διαμαρτύρονται για τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, για τις ελάχιστες προσλήψεις συμβασιούχων με ημερομηνία λήξης, για τις μετακινήσεις προσωπικού και υποδομών από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, από τα κέντρα υγείας στα νοσοκομεία με «εντέλλεσθε» –παρακαλώ!- για δέκα και δεκαπέντε εφημερίες τον μήνα;
Πόσο ευέλικτο και αποτελεσματικό είναι το κράτος με την Υπουργό Παιδείας, αντί να συνομιλεί με την εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα, να κάνει επίδειξη αυταρχισμού και στενοκεφαλιάς επειδή διαμαρτύρονται για τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στα σχολεία;
Δυστυχώς, εδώ και δεκαπέντε μήνες αυτό το κράτος είναι το κράτος το επιτελικό που εγκαθιδρύει η Νέα Δημοκρατία, ένα κράτος που οι μεταρρυθμίσεις ανακοινώνονται για να πνιγούν την επόμενη μέσα στην αναλγησία, τη γραφειοκρατία και κυρίως μέσα στα συστηματικά μικρά και μεγαλύτερα ρουσφέτια εντός της διοίκησης, ξηλώνοντας τον ιστό της.
Παραδείγματα από τον πολύπαθο χώρο της παιδείας υπάρχουν πάρα πολλά. Θα ξεκινήσω με ένα τελευταίο και πολύ ηχηρό: Ανακοίνωσε πρόσφατα η κ. Κεραμέως τον αποκλεισμό όσων μαθητών συμμετέχουν στις καταλήψεις. Ανοιχτό σχολείο του μέλλοντος με αποκλεισμό από τη μάθηση είναι τουλάχιστον άστοχο, έννοιες ασύμβατες. Τι κατάφερε; Κατάφερε να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, κατάφερε να βάλει μόνη της τα εκρηκτικά και να δυναμιτίσει τον όποιο διάλογο προσπαθούσε να αρχίσει.
Παράδειγμα δεύτερο, το «ράβε-ξήλωνε» στην εκπαίδευση -στα χνάρια πάντα του ΣΥΡΙΖΑ- συνεχίζεται και από εσάς, με μοναδικό σκοπό τον κομματικό έλεγχό της. Η Κυβέρνηση, αφού κράτησε και επί έναν χρόνο χάιδεψε τα παράνομα με απόφαση του ΣτΕ, αμιγώς συριζαϊκής προέλευσης στελέχη εκπαίδευσης, τον περασμένο Αύγουστο αποφάσισε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Έδιωξε, λοιπόν, τα «ροζ» και τοποθέτησε –προσέξτε, τοποθέτησε, δεν επέλεξε- τα «γαλάζια» στελέχη, με μια ξαφνική τροπολογία, χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, χωρίς καμία αξιολόγηση, με μόνο προσόν το κομματικό διαβατήριο, μια δημόσια κυνική ομολογία αυταρχισμού, αυθαιρεσίας, κομματοκρατίας και αναξιοκρατίας χωρίς προσχήματα.
Έναν ολόκληρο χρόνο φυσικά χρειάστηκε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για να τα εντοπίσει. Στο διάστημα αυτό αρνήθηκε να καταργήσει τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκε να επαναφέρει τις διαφανείς διαδικασίες του ν.3848/2010 για τις δομές και την επιλογή στελεχών εκπαίδευσης.
Επιπλέον, μέχρι σήμερα, παρά τις παραινέσεις από τη μεριά του Κινήματος Αλλαγής κρατά παροπλισμένα τα μοναδικά αξιολογημένα στελέχη εκπαίδευσης. Μιλούμε για εννιακόσιους σχολικούς συμβούλους και διευθυντές εκπαίδευσης. Φυσικά, είχε φροντίσει ο ΣΥΡΙΖΑ επί Υπουργίας Γαβρόγλου να τους εκπαραθυρώσει όλους με τον πιο απλό τρόπο: Κατήργησε τους θεσμούς εποπτείας, καθοδήγησης, ελέγχου και αξιολόγησης.
Παράδειγμα τρίτο, πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι ένα κράτος που εν μέσω πανδημίας το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει δώσει ακόμη σαφείς οδηγίες στα σχολεία για το πότε και με ποια βεβαίωση θα επιστρέφουν τα παιδιά που νόσησαν από εμπύρετο νόσημα; Και δυστυχώς οι παιδίατροι ακούγοντας τις οδηγίες των ειδικών, αρνούνται τη χορήγηση βεβαίωσης ότι δεν πάσχουν από Covid-19, εάν δεν γίνει πρώτα η απαραίτητη εξέταση, τη δαπάνη της οποίας –και δεν είναι μικρό το ποσό, κυμαίνεται από 70 έως 150 ευρώ- επωμίζονται οι ίδιοι οι γονείς.
Παράδειγμα τέταρτο, είναι δυνατόν σ’ αυτήν τη γενικευμένη λογική του φανταχτερού περιτυλίγματος το Υπουργείο Παιδείας, την ώρα που δεν έχει καταφέρει να λύσει τα καίρια προβλήματα στα σχολεία που έφερε η πανδημία, να παρουσιάζεται ως αυταρχικός παιδονόμος, μετατρέποντας σε απειλή και μέτρο σωφρονισμού το αυτονόητο, δηλαδή την εξαγγελία αναπλήρωσης των χαμένων ωρών διδασκαλίας λόγω των καταλήψεων; Αντί να συζητήσει με αλήθειες και επιχειρήματα, αντί να ακούσει και να ακουστεί, μπαίνει σε μια ανούσια, αχρείαστη, άκαιρη, επιζήμια αντιπαράθεση, επιχειρώντας μια γελοία επίδειξη ισχύος; Και σε ποιους; Σ’ αυτούς που σηκώνουν το βάρος των ασχεδίαστων μέτρων; Σ’ αυτούς που θα υλοποιήσουν τις κοντόφθαλμες αποφάσεις του Υπουργείου; Σ’ αυτούς τελικά που θα πληρώσουν τον λογαριασμό της ανεπάρκειας του Υπουργείου; Τους καθηγητές, τους δασκάλους και τους μαθητές φυσικά εννοούμε.
Παράδειγμα πέμπτο, έτσι όπως προχωράμε, πάντα επιτελικά και ευέλικτα, έρχεται το Υπουργείο Παιδείας και παρουσιάζει το περασμένο καλοκαίρι, εξαντλώντας πάντα κάθε επικοινωνιακή δυνατότητα, πολυνομοσχέδιο-σκούπα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα συνονθύλευμα διακηρύξεων με επίκληση φανταχτερών τίτλων, αποσπασματικών ρυθμίσεων, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σχέδιο, χωρίς συνοχή. Παρουσιάζεται ως επαναστατική μεταρρύθμιση η αλησμόνητη live αναμετάδοση μιας τάξης σχολείου. Δεν στέκομαι ούτε στο ότι το Υπουργείο Παιδείας δεν ζήτησε την έγκριση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων ούτε στα ευρήματα όσων αγωνίζονται με κάθε τρόπο να μείνουμε κολλημένοι στο χθες. Αυτό που λέω είναι ότι το ψηφιακό σχολείο, αν όντως ενδιέφερε την Κυβέρνηση, είναι απόλυτα εφικτό και είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Σ’ αυτές τις διεθνείς εξελίξεις, που είναι ταχύτατες, που οι νέες τεχνολογίες καλπάζουν, εμείς δεν έχουμε ούτε στρατηγική ούτε εργαλείο διαλόγου, που δεν είναι άλλο από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Ως πότε θα πορευόμαστε με μικροσκοπιμότητες, με συντεχνιακές λογικές, με αποσπασματικές πολιτικές, που αναιρούνται κάθε τόσο;
Μπορεί ο σχεδιασμός της εκπαίδευσης να είναι προσωπική υπόθεση του κάθε Υπουργού; Ας συμφωνήσουμε, επιτέλους, όλοι μας ότι τα παιχνίδια στις πλάτες των παιδιών παίρνουν τέλος. Δεν μπορούμε να καταστρέφουμε το μέλλον της χώρας. Ας συμφωνήσουμε ότι η παιδεία διαδραματίζει κομβικό ρόλο στον παραγωγικό προσανατολισμό, στην ανάπτυξη, στην εξέλιξη της χώρας, στην κοινωνική συνοχή, στη δημιουργία υπεύθυνων και ενεργών πολιτών.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο ασφυκτικός έλεγχος της δημόσιας διοίκησης από το πρωθυπουργικό γραφείο αναρωτιέμαι πού συναντάται με την αποκομματικοποίηση του κράτους; Πού ταυτίζεται με την αξιοπιστία που οφείλει να αποπνέει και την αξιοκρατία που πρέπει να διέπει τη δράση του; Αυτό μόνο ως διαστροφή του όρου μπορεί να ονομαστεί επιτελικό κράτος. Σε απλά ελληνικά κάπως αλλιώς ονομάζεται.
Σας ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.”
Μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: