«Κυρίες κύριοι Υπουργοί, κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Προϋπολογισμός του 2020. Οι αριθμοί ευημερούν. Η νέα Κυβέρνηση σε ένα 5μηνο σπριντ ταχύτητας ιδρώνει στην προσπάθεια να αποδείξει ότι από τον περασμένο Ιούλιο μπήκαμε σε μια νέα εποχή:
• Της αύξησης του ρυθμού ανάπτυξης,
• Της μείωσης της υπερφορολόγησης,
• Του σεβασμού της μεσαίας τάξης,
• Της ενίσχυσης των επενδύσεων και των διαθέσιμων εισοδημάτων των πολιτών και
• Της στήριξης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Η νέα κυβέρνηση εμφανίστηκε με συγκεκριμένο σχέδιο και στρατηγική, έτοιμη να εφαρμόσει μια ατζέντα ανάπτυξης και ανακούφισης της μεσαίας τάξης, γεγονός για το οποίο ψηφίστηκε. Και πράγματι, από την 7η Ιουλίου:
• άλλαξε σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση των πολιτών για το μέλλον της χώρας
• άλλαξε και ο πολιτικός αέρας.
Το γεγονός ότι ο Προϋπολογισμός του 2020, έκλεισε χωρίς αστερίσκους και χωρίς καθυστερήσεις, δείχνει, πως μέρα τη μέρα, η αξιοπιστία της χώρας αποκαθίσταται και δεν αντιμετωπίζεται ως ο φτωχός και ανάξιος συγγενής. Όλα αυτά είναι καλά και δικαιολογούν το αίσθημα αισιοδοξίας. Θα είχαν τεράστια σημασία και αξία για την Ελλάδα αν υπήρχαν και στον Προϋπολογισμό.
Κυρίες και κύριοι,
Σήμερα, συζητάμε τον κρισιμότερο Νόμο που αποτυπώνει την πραγματικότητα και προτείνει αλλαγές στη φιλοσοφία και την προοπτική της χώρας.
Τα νούμερα δεν επιβεβαιώνουν την αίσθηση κυβερνητικής ευφορίας. Θα μου πείτε κρίμα για τα νούμερα!
Δείχνουν όμως κάτι! Δείχνουν πως δεν άλλαξε η δομή, η αντίληψη, οι επιλογές, οι ιδέες για την εθνική μας οικονομία!!
Μετά από 10 χρόνια κρίσης, συζητάμε για έναν Κρατικό Προϋπολογισμό πανομοιότυπο των παλαιότερων, χωρίς τις αναγκαίες τομές, με τις συνήθεις προσθαφαιρέσεις αριθμών, που δεν υπερβαίνουν την στείρα λογιστική λογική και με μόνη φιλοδοξία την εξισορρόπηση εσόδων-εξόδων ενσωματώνοντας τις όποιες παροχές.
Αρκεί; Αρκεί όταν εξακολουθεί να υπάρχει τεράστιο φορολογικό χάσμα; Αρκεί για να ξεφύγουμε από την αναπαραγωγή φτώχειας της ελληνικής οικογένειας και της ελληνικής επιχείρησης; Αρκεί όταν ο μέσος φορολογούμενος:
• θα εξακολουθεί να δυσκολεύεται να βγάλει το πρώτο 15ημερο του μήνα;
• θα συνεχίσει να σωρεύει απλήρωτες δόσεις στεγαστικού δανείου;
• θα ζει με τον εφιάλτη της κατάσχεσης που στην καλύτερη περίπτωση θα καταφέρει να σπρώξει μερικούς μήνες μπροστά;
Αρκεί όταν αγνοούνται εξωγενείς παράμετροι, που υπαγορεύουν ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης και επομένως επιβάλλουν συγκεκριμένες επιλογές, στόχους και προτεραιότητες στη δομή και τον προσανατολισμό του Προϋπολογισμού όπως:
• Η κλιματική αλλαγή;
• Οι ανακατατάξεις στο διεθνές εμπόριο;
• Οι εξελίξεις στα ενεργειακά θέματα;
• Το δημογραφικό και η γήρανση του πληθυσμού;
• Το διεθνές μεταβαλλόμενο περιβάλλον βλ. ΒREXIT;
• Οι μεταναστευτικές ροές και οι επιπτώσεις τους και όλα αυτά χωρίς να προτείνονται εναλλακτικές επιλογές στις κατευθύνσεις του Προϋπολογισμού;
Συμπέρασμα: Η κυβέρνηση άλλαξε, η οικονομική πολιτική πάλι όχι.
Άκουσα τον Υφ. Οικονομικών κ. Σκυλακάκη να λέει ότι «Φέτος έχουμε σχεδόν μηδενικό υπερπλεόνασμα», και έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για πολιτικές που δεν θα είναι πολιτικές λιτότητας.
Είναι γεγονός ότι είναι ο πρώτος Προϋπολογισμός των τελευταίων ετών όπου τα θετικά μέτρα είναι εμπροσθοβαρή. Ενεργοποιούνται από την αρχή της χρονιάς εξαντλώντας προκαταβολικά τον όποιο διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο. Έτσι, το πρωτογενές πλεόνασμα φτάνει στο 3,58%, δηλαδή μόλις 0,08% πάνω από τον επίσημο στόχο του 3,5%.
Πώς όμως εξασφαλίζεται αυτό;
Με την προσδοκία ανάπτυξης, που θα προέλθει κυρίως από τις μέλλουσες και αβέβαιες επενδύσεις στις οποίες ελπίζει η κυβέρνηση! Οι προσδοκία όμως δεν είναι απτό μετρήσιμο μέγεθος. Κι εμείς το ελπίζουμε και το ευχόμαστε. Αλλά ο Προϋπολογισμός δεν φτιάχνεται με ευχές και προσδοκίες!!
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Μπροστά μας έχουμε έναν συγυρισμένο προϋπολογισμό, πειθαρχημένης πολιτικής και συνετής διαχείρισης που ακολουθεί όμως την πεπατημένη. Δεν ξεφεύγει από την τακτική των υπεραισιόδοξων προβλέψεων, εντός των δεδομένων δεσμεύσεων της χώρας, στις οποίες παραμένει εγκλωβισμένη.
Ένας Προϋπολογισμός με αβεβαιότητες και απροσδιοριστίες σε όλες του τις προβλέψεις. Το πιστοποιεί και το Ελληνικό Δημοσιονομικό Συμβούλιο, που τονίζει τη ρευστότητα και αστάθεια στο διεθνές περιβάλλον, που ενδεχόμενα θα επιδράσουν αρνητικά.
Ασφαλώς δεν είναι λίγο μετά από 4 χρόνια ευκαιριακής και αλλοπρόσαλλης πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς είναι μεγάλη η αλλαγή κυρίως στην ψυχολογία των πολιτών και την αίσθηση που έχουν για το κράτος και τις δυνατότητες της χώρας. Από την παρούσα κυβέρνηση όμως που δεν επένδυσε σε μαγικές λύσεις, περιμέναμε περισσότερα. Κυρίως περιμέναμε ουσιαστικές τομές που θα αλλάξουν τη ρότα της χώρας.
Η πρώτη καλή εντύπωση μιας κυβέρνησης που κάνει πράγματα, είναι σημαντική. Δίνει μια νέα ώθηση και αλλάζει την ψυχολογία της αγοράς. Κινδυνεύει όμως να εξαφανιστεί λόγω:
• Έλλειψης ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα (εξαιτίας του βάρους των κόκκινων δανείων) που παραμένει και εμποδίζει την πιστωτική επέκταση. Το σχέδιο «Ηρακλής» είναι εντελώς αμφίβολο, πόσο θα ανακουφίσει την πραγματική οικονομία, με μια τραπεζική πρακτική που στραγγαλίζει φυσικά πρόσωπα και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
• Αδυναμίας να αλλάξει την εικόνα της Ελλάδας. Κουβαλά όλα τα βάρη που ψήφισε και εφάρμοσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και επομένως είναι δέσμια συμφωνιών και ενός ασφυκτικού ελέγχου.
• Αδυναμίας να αλλάξει την καθημερινότητα με δημοσιονομικές παρεμβάσεις, μειώσεις φόρων και κάποιων κοινωνικών παροχών, στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα που θα στηρίξουν για ακόμη μια χρονιά την επίτευξη του πλεονάσματος των 7δις.
Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,
Στις 12 Ιουλίου 2019 ο Πρωθυπουργός ξεκινώντας τον κύκλο επισκέψεών από το Υπ. Παιδείας δήλωσε ότι «Η Παιδεία αποτελεί απόλυτη πολιτική προτεραιότητα» καθώς και ότι «η νέα κυβέρνηση θα προχωρήσει με ταχύτητα στον εφαρμογή του σχεδίου για μια ποιοτική δημόσια Παιδεία».
Η δήλωση λοιπόν του κ. Πρωθυπουργού -για να μην εκλαμβάνεται ως ευχή ή λόγια του αέρα- οφείλει να αποτυπώνεται στα σχετικά κονδύλια για την Παιδεία στον υπό συζήτηση Προϋπολογισμό.
Εξάλλου, η ποιότητα στη δημόσια Παιδεία μεταξύ πολλών άλλων- χρειάζεται και χρηματοδότηση. Και για να παραμείνει Δημόσια, η χρηματοδότησή της πρέπει να προέρχεται κατά κύριο και καίριο λόγο από το κράτος.
Την ίδια ώρα δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε μπροστά στις αγωνίες μαθητών, φοιτητών και της ελληνικής οικογένειας για το μέλλον του δημόσιου σχολείου και του δημόσιου πανεπιστημίου.
Τα πυροτεχνήματα εξαγγελιών κάθε τρεις και μία του Υπουργείου, η βιασύνη για την τακτοποίηση του καθεστώτος των ιδιωτικών Κολεγίων σε συνδυασμό με την ουσιαστική άρνηση του δημόσιου διαλόγου μέσα από θεσμοθετημένα όργανα όπως το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και τελευταία η εξαγγελία για τις αρμοδιότητες της νέας ΑΔΙΠ για αξιολόγηση των ΑΕΙ – το Υπουργείο πετάει την ευθύνη της χρηματοδότησης τους- μας κρατάει ανήσυχους ιδιαίτερα για τα περιφερειακά πανεπιστήμια.
Δεν μπορούμε λοιπόν, να μην σημειώσουμε ότι τα προβλεπόμενα στον Προϋπολογισμό του 2020 κονδύλια για την Παιδεία, παραπέμπουν σε μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται τη Δημόσια Εκπαίδευση εκεί που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια. Τελευταία και καταϊδρωμένη στους 28 της ΕΕ, ουραγός στις δαπάνες για την Παιδεία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat.
Χρειάζεται εκσυγχρονισμός, αναβάθμιση της ποιότητας, επένδυση στην έρευνα, την τεχνολογία, την καινοτομία, την εξωστρέφεια.
Βγαίνοντας από την κρίση, οφείλουμε να δαπανήσουμε περισσότερα. Ο παρόν Προϋπολογισμός με την ισχνή αύξηση των δαπανών για την Παιδεία κατά 2.4%, δεν δείχνει ότι έχουμε πάρει στα σοβαρά την αποστολή της εκπαίδευσης στον 21ο αιώνα, δεν δείχνει να αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το μέλλον της χώρας.
Ευχαριστώ».
Δείτε το σχετικό video εδώ: