“Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ με τη σειρά μου για την παρουσία σας εδώ απόψε. Ευχαριστώ θερμά τον Ιατρικό Σύλλογο Δράμας για την άρτια διοργάνωση της αποψινής εκδήλωσης και όλους τους φορείς που συμμετέχουν σε αυτήν. Ευχαριστήσω για τον τιμητικό ρόλο να κάνω την έναρξη της αποψινής εκδήλωσης, ως η πρώτη γυναίκα από την πόλη μας, τη Δράμα, που εκλέχθηκε στα έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Και φυσικά είμαι εδώ μαζί σας πρωτίστως ως γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, επιστήμων και εργαζόμενη.

Σήμερα 8 Μαρτίου. Χρόνια μας πολλά!

Τα πρώτα δειλά βήματα διαμαρτυρίας και ίσως πιο οργανωμένης αντίδρασης των γυναικών ενάντια στη διαχρονική καταπίεση που βίωναν, ξεκινούν την περίοδο του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτό όμως που γνωρίζουμε ως φεμινιστικό κίνημα με τις απεργίες, τις διεκδικήσεις και τους αγώνες ξεκινά στα τέλη του 19^ου και αρχές του 20^ου αιώνα.

Γιατί άραγε θα ρωτήσει κανείς;

Τι άλλαξε και ανάγκασε τις γυναίκες να βγουν δυναμικά, να διαμαρτυρηθούν και στη συνέχεια να διεκδικήσουν;

Καταλυτικό ρόλο στο ξεκίνημα του προηγούμενο αιώνα διαδραματίζει η βίαιη αλλαγή στο μοντέλο της ζωής των ανθρώπων: εκβιομηχάνιση, μεγάλη πληθυσμιακή έκρηξη, πολλές εστίες πολέμου και εμφάνιση των ριζοσπαστικών ιδεολογιών. Σε αυτές τις συνθήκες μέσα από την ανάγκη να αντιληφθούν τον καινούργιο κόσμο που εισβάλει βίαια και ανατρέπει όσα μέχρι τότε γνώριζαν, ζώντας τις νέες συνθήκες, τα νέα δεδομένα, τις ραγδαίες αλλαγές στην καθημερινότητά τους  ξεπηδά και ουσιαστικά γεννιέται το φεμινιστικό κίνημα.

1848 Νέα Υόρκη.  Η Λουκριτία Μοτ και η Ελίζαμπεθ Κάντυ Στάντον, μαζί με άλλες γυναίκες οργανώνουν το πρώτο Συνέδριο Γυναικών. Τα θέματα που τους απασχολούν είναι οι περιορισμοί που βιώνουν οι γυναίκες, στις σπουδές, στην εργασία, στον γάμο και για πρώτη φορά ψελλίζουν κάτι για δικαίωμα ψήφου και συμμετοχή τους στην πολιτική.

Τα αιτήματα έχουν έντονο ταξικό χαρακτήρα. Γυναίκες από την ανερχόμενη αστική τάξη διεκδικούν το δικαίωμα στην ψήφο. Γυναίκες της εργατικής τάξης που παλεύουν για ίσα δικαιώματα στην εργασία με τους άνδρες, και ευαισθητοποιούνται στα θέματα του ρατσισμού και του πολέμου.

Γιατί η 8^η Μαρτίου όμως επιλέχθηκε ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας;

Δεν είναι μια τυχαία ημερομηνία. Καθιερώθηκε προς τιμήν δύο απεργιακών κινητοποιήσεων που έγιναν στην Αμερική και συμμετείχαν αποκλειστικά γυναίκες:

– 8 Μαρτίου 1857: Οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Νέας Υόρκης, λευκοντυμένες, διοργάνωσαν μεγάλη πορεία και πικετοφορία. Ζητούσαν:

• καλύτερες συνθήκες εργασίας
• μείωση του ωραρίου από 16 σε 10 ώρες
• καλύτερες συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας (υπόγεια ανήλιαγα, κανένα μέτρο προφύλαξης, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, χωρίς διαλλείματα)
• κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων
• ίσα μεροκάματα ανδρών και γυναικών
• ίσα μεροκάματα με αυτά των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών.

Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε άγρια και βάφτηκε στο αίμα.

– Το 1900: Γυναίκες εργαζόμενες δημιουργούν εργασιακά σωματεία. Από τα μεγαλύτερα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξεκινούν διαμαρτυρίες, αγώνες που όμως καταστέλλονται με βίαιο και αιματηρό τρόπο.  Οι συνθήκες εργασίας αξιοθρήνητες. Στα εργοστάσια επιβάλλονται πρόστιμα στις γυναίκες για θέματα που σήμερα μας φαίνονται αδιανόητα. Πρόστιμα γιατί γελούσαν, μιλούσαν, τραγουδούσαν εν ώρα δουλειάς. Οι υπερωρίες υποχρεωτικές και φυσικά χωρίς αμοιβή.

Την ίδια περίοδο και στην Ευρώπη, όπου αρχίζει να αλλάζει η οικονομία και περνάμε στη φάση της εκβιομηχάνισης, που εισβάλλει σαν σίφουνας κυρίως σε Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία, εμφανίζονται γυναικείες οργανώσεις που απαιτούν ισότητα και ισονομία:

α) Έμιλυ Πάνκχερστ  που δημιουργεί στα 1903 στην Αγγλία μία πραγματική οργάνωση την WSPU (Women’s Social and Political Union), το κίνημα των «σουφραζετών», με βασικό αίτημα την ψήφο στις γυναίκες

β) Και φτάνουμε  στα 1910 στη 2^η Συνδιάσκεψη των Εργαζομένων Γυναικών στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης.

Μία σπουδαία γυναίκα η γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933), εμπνευσμένη από τους αγώνες των αμερικανίδων εργατριών, ως φόρο τιμής στις δυο ιστορικές διαδηλώσεις του 1857 και του 1909 πρότεινε και αποφασίστηκε να ορισθεί η 8^η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών. Και από τότε γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο. Επίσημα καθιερώθηκε και από τον ΟΗΕ το 1975.

Έκανα αυτήν τη μικρή αναδρομή, γιατί οφείλουμε να θυμηθούμε τους αγώνες, τις φυλακίσεις, τις διαπομπεύσεις, το αίμα που χύθηκε, και να τιμήσουμε όλες αυτές τις επώνυμες και ανώνυμες γυναίκες. Η 8 Μαρτίου είναι για μένα μέρα περισυλλογής, σκέψης, ευθύνης και αποφάσεων.

Και σας ρωτώ;

Γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η ημέρα;

Γιατί έχει σημασία οι γυναίκες να βγαίνουμε προς τα εμπρός;

Γιατί έχει σημασία εκτός από μαμάδες, κόρες, εργαζόμενες άνθρωποι, συμπαραστάτες – πάντα στους συζύγους μας-, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά;

Ποιο είναι το ζητούμενο;

• Να κατακτήσουμε την εξουσία και να συμμετέχουν στα όποια προνόμια παρέχει;
• Να διεκδικούμε θέσεις ευθύνης για να αποκατασταθεί μια ισορροπία στους ρόλους μας και να λειτουργήσει ως μέσο αντιμετώπισης και εξάλειψης ανισοτήτων και καταπίεσης;
• Ή μήπως τελικά έχουμε αντίστροφα αποτελέσματα που οδηγούν στην αλλοτρίωση;
• Μπορούμε να συμβάλλουμε με την ευαισθησία και τη βιωματική γνώση μας στην καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας;

Και απαντώ ευθέως:

• Ναι, γιατί μπορούμε να σκεφτούμε διαφορετικά
• Ναι, γιατί έχουμε (όχι πάντα), αλλά τουλάχιστον προσπαθούμε, μια άλλη ματιά στα πράγματα
• Ναι, γιατί αυτή η ματιά έχει διαμορφωθεί μέσα από την εμπειρία που κάθε μια από εμάς κουβαλά μέσα από τους πολλαπλούς της ρόλους, ως κόρες, σύζυγοι, μητέρες, εργαζόμενες, φίλες
• Ναι, γιατί η γυναίκα είναι γεννημένη από τη φύση της τροφός. Έχει τη δύναμη να προσφέρει. Να αγαπά. Να στηρίζει. Να οργανώνει. Να φροντίζει. Να μεγαλώνει τα παιδιά της, την οικογένειά της, την κοινωνία.
• Ναι, γιατί η γυναίκα είναι η βάση της ζωής!

Είναι όμως όλα και για όλες μας πάντα έτσι; ΟΧΙ.

Βλέπουμε και σήμερα ακόμα, που δοκιμαζόμαστε σκληρά, γυναίκες που αναλαμβάνουν εξουσία, είτε να χρησιμοποιούν τη γυναικεία φύση τους ως εργαλείο ανάδειξης, είτε προκειμένου να επιβιώσουν στον επαγγελματικό στίβο να απεμπολούν τη γυναικεία υπόστασή τους και να προσπαθούν να ξεπεράσουν και τα όποια ανδρικά πρότυπα συμπεριφοράς.

Όσο και αν άλλαξαν οι εποχές, όσο κι αν εξελίχθηκαν οι κοινωνίες μας, τα πράγματα παραμένουν δύσκολα. Όλες μας καλούμαστε κάθε μέρα να υπηρετήσουμε πολλούς παράλληλους και συχνά αντικρουόμενους ρόλους. Δίνουμε τον καθημερινό μας αγώνα για να είμαστε επιτυχημένες μητέρες, σύζυγοι, επαγγελματίες.

Οι μάχες που δόθηκαν για τη χειραφέτηση και τον σεβασμό των γυναικών δημιούργησαν κοινωνικά κινήματα για την εξάλειψη των ανισοτήτων και την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Με όλα τα θετικά και τα τρωτά τους.

Ο φεμινισμός (μια προοδευτική ιδέα του προηγούμενου αιώνα) έφερε μεγάλες, ευεργετικές ανατροπές. Άνοιξε μεγάλο δρόμο που δεν τον ολοκλήρωσε. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, βάση και θεμέλιο της πραγματικής ισότητας, δεν κατακτήθηκε ΑΚΟΜΗ!

Νόμοι ψηφίστηκαν διαμορφώθηκαν διεθνείς συνθήκες και δράσεις που προώθησαν τη συμμετοχή των γυναικών στα κοινά. Έχω την τιμή να εκπροσωπώ μια παράταξη βαθιά προοδευτική στο θέμα των κοινωνικών δικαιωμάτων και της έμπρακτης αναβάθμισης του ρόλου των γυναικών.

Να θυμίσω:

– κατάργηση της προίκας

– ίση αμοιβή για ίση εργασία

– πολιτικό γάμο

– στήριξη ανύπαντρης μητέρας

– αποκατάσταση της ισότητας των φύλων στο δικαιικό μας σύστημα

– ενίσχυση της πολιτικής συμμετοχής

Μια πικρή αλήθεια: στην Ευρώπη οι γυναίκες εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες. Εξακολουθούν να είναι θύματα βιασμού, θύματα σεξουαλικής καταπίεσης, ενώ εργασιακά αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Για το 2017, τα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών αποτυπώνουν μια μάλλον προβληματική εικόνα:

• Μόνο το 23,4% όλων των βουλευτών παγκοσμίως είναι γυναίκες
• Μόνο το 17% των γυναικών κατέχει υπουργικό θώκο
• Μόνο το 7,2% είναι γυναίκες αρχηγοί κρατών και 5,7% γυναίκες πρωθυπουργοί

Αυτό το έλλειμμα άλλωστε αποτυπώνεται και στο δικό μας Κοινοβούλιο. Από τους 300 βουλευτές μόνον οι 54 είμαστε γυναίκες! Δηλαδή μόλις το 18%!

Σε μια Κυβέρνηση που θέλει να αυτό-προσδιορίζεται ως ‘αριστερή’ υπάρχουν μόλις πέντε γυναίκες Υπουργοί. Και να φανταστεί κανείς ότι στην αρχική σύνθεσή της ο αριθμός αυτός ήταν μόλις 3!

Στον παγκόσμιο χάρτη του ΟΗΕ για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σε υπουργικές θέσεις, η Ελλάδα καταλαμβάνει μόλις την 74^η θέση ανάμεσα σε 174 χώρες. Ακόμη και η Ουγκάντα βρίσκεται σε υψηλότερη θέση από τη χώρα μας.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat το χάσμα στην απασχόληση ανδρών – γυναικών στην Ελλάδα είναι στο 19,7%. Μόλις το 1/3 των διευθυντικών θέσεων στην Ε.Ε. καταλαμβάνεται από γυναίκες. Το ποσοστό αυτό παραμένει σταθερό από το 2012! Στην Ελλάδα οι γυναίκες κατέχουν κάτω από το 1/3 των διευθυντικών θέσεων.

Θα σας πω ένα ακραίο παράδειγμα για να δούμε όλο το φάσμα!

Τον Ιούνιο που μας πέρασε έκανε το γύρο του διαδικτύου η εικόνα της Καναδής βουλευτή, Καρίνα Γκούλντ. Και τι έδειχνε; Τη βουλευτή να θηλάζει κατά τη διάρκεια συζήτησης νομοσχεδίου μέσα στο Κοινοβούλιο τον μικρό της γιο. Οι αντιδράσεις ήταν κάτι παραπάνω από θετικές. Ένας δημοσιογράφος μεγάλης καναδικής εφημερίδας έγραψε στο Twitter «χαίρομαι που ζω σε μια χώρα που αυτό θεωρείται φυσιολογικό και αποδεκτό». Η ίδια η βουλευτής με ανάρτησή της έγραψε «ο θηλασμός δεν είναι ντροπή. Το παιδί πρέπει να φάει και έχω ψηφοφορίες μπροστά μου». Και ευχαρίστησε τους συναδέλφους της βουλευτές για τη στήριξή τους. Φανταστείτε τώρα αυτό να συμβαίνει μέσα στην ελληνική Βουλή. Τί αντιδράσεις θα προκαλούσε!

Η δικαιότερη εκπροσώπηση μιας κοινωνίας επιτυγχάνεται με την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών και των ανδρών στη λήψη των αποφάσεων. Είναι θέμα ποιότητας της Δημοκρατίας μας. Εμείς οι γυναίκες άλλωστε είμαστε το 51% του πληθυσμού της χώρας! Μην το ξεχνάμε αυτό!

Και επειδή το 2019 είναι εκλογικό έτος, τον τελευταίο καιρό αναζωπυρώθηκε η συζήτηση που αφορά στις ποσοστώσεις.

– Πόσο πρέπει να είναι το ποσοστό των γυναικών που συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια;

– Πόσες πρέπει να είναι οι γυναίκες που συμμετέχουν για παράδειγμα σε ένα Δ.Σ. μιας εταιρείας ή μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης;

Έχω μια πιο αιρετική άποψη: νομίζω ότι αυτή η συζήτηση δεν βοηθά καθόλου και δεν είναι προς το συμφέρον των γυναικών!

• Όταν υπάρχουν στρεβλώσεις του τύπου ποσόστωση για την ποσόστωση
• Όταν αυτό γίνεται ώστε να υπάρξει έλεγχος και όχι ανάδειξη των ικανοτήτων του άλλου φύλου,

Τότε εκεί υπάρχει πρόβλημα. Εκεί είναι που χάνουμε την ουσία του επιχειρήματος της συμμετοχής. Λειτουργεί ως αντιπαράδειγμα! Οι εποχές που έμπαινε το ζήτημα για την αναγκαιότητα συμμετοχής των γυναικών στα κοινά και την πολιτική έχει περάσει προ πολλού. Αυτό το έχουμε κατακτήσει! Το νόημα της συμμετοχής των γυναικών περνά μέσα από την ισότιμη συμμετοχή και των δυο φύλων.

Και φυσικά δεν κρυβόμαστε πίσω από τη γυναικεία φύση μας. Όπως έκανε πρόσφατα η Περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, εκλεγμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριξε ότι στοχοποιείται από τους πολιτικούς της αντιπάλους για την καταστροφή στο Μάτι και τους 101 νεκρούς, γιατί η ίδια είναι γυναίκα!!!! Φοβερά προσβλητικό για όλες τις γυναίκες! Για όλες εμάς! Δεν θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν ως ειδική κατηγορία.

Επίσης, μια βασική παράμετρος για τον ισότιμο ρόλο των γυναικών – ίσως η βασικότερη κατά την άποψή μου – είναι η απουσία υποστηρικτικών δομών του Κράτους.

Δομών που βοηθούν τη  μητέρα, στηρίζουν τη γονεϊκότητα και την οικογένεια.

Οι δομές αυτές αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να μπορέσει να υπάρξει ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής.

Τί να την κάνω την ποσόστωση όταν δεν έχω παιδικό σταθμό να αφήσω το παιδί μου;

Ζούμε σε ένα Κράτος που δεν έχει αναπτύξει τις απαραίτητες υποδομές, οι οποίες θα επιτρέψουν στις γυναίκες να έχουν χώρο και χρόνο για να μπορέσουν να κάνουν ισότιμα τη δουλειά τους. Εάν κοιτάξουμε γύρω μας θα βρούμε άπειρα παραδείγματα γυναικών που θυσιάζουν την επαγγελματική τους εξέλιξη μπροστά στην κάλυψη των οικογενειακών προτεραιοτήτων.

Σε αυτό εάν προστεθεί και η οικονομική κρίση και η ανεργία που έχουν πλήξει περισσότερο τις γυναίκες, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να πετύχουμε την πραγματική ισοτιμία.

Σήμερα – και αυτό δεν μπορεί κανείς να το παραβλέψει – υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες που αγωνίζονται μόνες κάτω από σκληρές και αντίξοες συνθήκες για να:

– κερδίσουν τα προς το ζην, τον μισθό, την επιβίωση, την απόκτηση πρόσβασης στη βασική υγειονομική περίθαλψη

– εξασφαλίσουν την οικονομική ευρωστία, την άνεση για τα παιδιά τους

– συμμετέχουν σε ευκαιρίες που θα πρέπει να είναι διαθέσιμες σε κάθε άτομο στην Ευρώπη, στον κόσμο και στην Ελλάδα της κρίσης.

Είναι επιβεβλημένο, όσο ποτέ άλλοτε, να επιστήσουμε την προσοχή μας ως κοινωνία στις πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα και ιδίως η Ελληνίδα:

• Γυναίκες με χαμηλά εισοδήματα
• Γυναίκες άνεργες
• Γυναίκες της οικονομικής κρίσης που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, που αγωνίζονται για τις αρχές τους, τα παιδιά τους, την οικογένειά τους, την επιβίωσή τους, το επάγγελμά τους, τη μόρφωσή τους.

Εικόνες που δεν μπορούν να φύγουν από το μυαλό μας και δεν είναι πια καθόλου ξένες σε εμάς:

• Μετανάστριες να παλεύουν με τα κύματα με ένα μωρό στην αγκαλιά
• Νέοι άνθρωποι και κοπέλες να παραπατούν από τη χρήση ουσιών
• Εργαζόμενες μητέρες να παρακαλούν για μια θέση στον δημόσιο παιδικό σταθμό… και τόσα άλλα.
• Επίσης, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τις γυναίκες θύματα του trafficking.

Δυστυχώς, έχουμε έλλειμμα ως κοινωνία και είναι τεράστιο. Δεν έχουμε καταφέρει ούτε απαντήσεις να δώσουμε, πόσο μάλλον λύσεις αποτελεσματικές σε όλα αυτά. Καταγράφουμε προβλήματα αλλά η στάση μας είναι κατώτερη των περιστάσεων.

Και φυσικά, η απουσία δομών συνδέεται άμεσα με το μεγάλο εθνικό μας πρόβλημα που δεν είναι άλλο από το Δημογραφικό.

Ο πληθυσμός της χώρας απειλείται να συρρικνωθεί σχεδόν κατά το 1/4 (23,4%) μέσα σε μόλις 35 χρόνια.

Το πρόβλημα αυτό άλλωστε το βιώνουμε πολύ έντονα και στην περιοχή μας τη Δράμα. Κατέχουμε τη θλιβερή πρωτιά στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης.

Στον Νομό μας είχαμε μόλις 695 γεννήσεις και 1.268 θανάτους. Συζητάμε για τη ζωή αύριο, επιτρέποντας στη ζυγαριά να γέρνει στην ανυπαρξία. Θλιβερή διαπίστωση, που δεν χωράει πια να κρυφτεί “κάτω από το χαλί”.

Το Δημογραφικό, είναι η πιο σοβαρή απειλή για το μέλλον του τόπου μας. Το τεράστιο αυτό πρόβλημα πρέπει να μας ενώσει για να το αντιμετωπίσουμε οργανωμένα και αποτελεσματικά. Πέρα από κόμματα, πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες.

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα ηλικιωμένων. Ο πληθυσμός μειώνεται, γερνά. Μόνο για το 2017 οι γεννήσεις ήταν κατά 36.000 λιγότερες από τους θανάτους. Αν συνεχιστεί αυτή η τάση σε 15 χρόνια ο πληθυσμός μας θα μειωθεί από μισό ως ενάμισι εκατομμύριο. Και φυσικά το πρόβλημα επιδεινώνεται από τη φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό.

Ας είμαστε καθαροί:

• Αν στον σημερινό 15αρη, 20αρη, 30αρη, 40αρη δεν μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα σταθερό, υγιές περιβάλλον με δυνατότητες αξιοπρεπούς διαβίωσης, εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, εκπαίδευσης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης
• Αν δεν μπορέσουμε να του προσφέρουμε μια σοβαρή πατρίδα που θα την αγαπάει και θα τον νοιάζεται, ώστε να αποφασίσει να μείνει στη χώρα, να μην φύγει τρέχοντας και να δημιουργήσει οικογένεια που θα μπορεί να θρέψει και να της παρέχει τα αυτονόητα. Πώς περιμένουμε να υπάρχουμε αύριο;

Είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, σήμερα η χώρα έχοντας βιώσει την πιο βίαιη προσαρμογή σε μια ολοένα και σκληρότερη καθημερινότητα και ταυτόχρονα μη έχοντας τολμήσει τις ριζοσπαστικές καινοτόμες αλλαγές στη δομή του κράτους και της διοίκησης βαδίζει ήδη στο μακρύ δρόμο της παρακμής.

Όμως δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε απλά διαπιστώσεις. Πρέπει να έχουμε συγκεκριμένες λύσεις και απαντήσεις. Ως χώρος, το Κίνημα Αλλαγής, πήραμε την πρωτοβουλία τον Απρίλιο του 2017 και ζητήσαμε τη συγκρότηση Διακομματικής Επιτροπής στη Βουλή για τη μελέτη των αιτιών του δημογραφικού και την αναζήτηση κοινών προτάσεων για την αντιμετώπισή του. Έστω και μετά από δυο χρόνια έχουμε στα χέρια μας το πόρισμα και τις προτάσεις της Επιτροπής αυτής. Ένα σημαντικό εργαλείο. Είναι πια η ώρα της δράσης και των τολμηρών αποφάσεων. Κάθε καθυστέρηση κοστίζει ακριβά.

Γιατί η αρνητική εξέλιξη του Δημογραφικού:

– δημιουργεί κινδύνους για την εθνική μας προοπτική

– καθηλώνει κάθε προοπτική για ανάπτυξη

– δημιουργεί ασφυξία στο ασφαλιστικό σύστημα

– υποβαθμίζει τον ρόλο της χώρας στην ευρύτερη περιοχή

– βαθαίνει το χάσμα μεταξύ νέων και ηλικιωμένων.

Οι νέοι αισθάνονται βαριά αδικημένοι σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Πλήττεται βαθιά η οικογένεια, κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικής συνοχής στον τόπο μας. Έχουν δίκιο να αισθάνονται έτσι, αφού η ανεργία και η κρίση, τους στερούν ακόμα και το δικαίωμα, να κάνουν τη δική τους οικογένεια:

– Οι δουλειές λίγες, κυρίως μερικής απασχόλησης με πολύ χαμηλούς μισθούς – όταν πληρώνονται μισθοί!

– Οι συνθήκες εργασιακής ζούγκλας, η δουλειά “χωρίς ωράριο”, αποθαρρύνουν  τη γέννηση παιδιών

– Η υποχρηματοδότηση από το Κράτος, αφήνει παιδιά έξω από τους παιδικούς σταθμούς και οδηγεί στη συνεχή υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου

– Ιδιαίτερα για τις γυναίκες, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η εγκυμοσύνη και η μητρότητα όχι μόνο δεν προστατεύονται στην πράξη αλλά θεωρούνται αντικίνητρο για πρόσληψη ή για επαγγελματική αναβάθμιση.

Ασφαλώς δεν θα αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό αν δεν χτυπήσουμε τη φτώχεια. Αν δεν δώσουμε προοπτική στα νέα ζευγάρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξοντωτική φορολόγηση και οι περικοπές επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αυτή την κατάσταση πρέπει να ανατρέψουμε.

Πρέπει η επίσημη Πολιτεία να:

– Στηρίξει τα νέα ζευγάρια

– Αναβαθμίσει τις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές

– Δώσει κίνητρα και διευκολύνσεις

– Σταθεί στο πλάι της γυναίκας άνεργης. Της γυναίκας εργαζόμενης και μητέρας

– Σταθεί στο πλάι της γυναίκας που θέλει να επιχειρήσει, να εξελιχθεί

– Σταθεί στο πλάι της μητέρας εργαζόμενης. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει έξω από τους παιδικούς σταθμούς και τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης

-Σταθεί έμπρακτα δίπλα στις μονογονεϊκές οικογένειες αλλά και να αποκαταστήσουμε τις συντάξεις χηρείας.

Λύσεις υπάρχουν! Γιατί καλά και όμορφα είναι όλα αυτά που λέμε. Καλές και όμορφες είναι οι Παγκόσμιες Ημέρες αλλά όλοι κρινόμαστε στην πράξη και πρωτίστως στη συνέπεια λόγων και έργων.

Η Ημέρα της Γυναίκας είναι κάθε ημέρα που μοιραζόμαστε έναν αγώνα για μια καλύτερη καθημερινότητα πιο ευρύχωρη, πιο ανθρώπινη, πιο ποιοτική, πιο ελεύθερη.

Η Ημέρα της Γυναίκας είναι κάθε ημέρα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ειρηνικής συνύπαρξης, των ισότιμων σχέσεων.

Σας ευχαριστώ πολύ».

Δείτε το σχετικό βίντεο: