Χρειάστηκε να γίνει αντικείμενο δημόσιας πολιτικής συναλλαγής ένα εθνικό θέμα για να αντιδράσει μια κοινωνία χωρίς ελπίδα, με τεράστια οικονομικά προβλήματα;
Η Συμφωνία των Πρεσπών θα μπορούσε να είναι ένας επώδυνος μεν αλλά Εθνικός συμβιβασμός. Αυτό όμως το ωραίο σενάριο θα ίσχυε με την προϋπόθεση μιας υπεύθυνης Κυβέρνησης που αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα ως τέτοια. Η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, συνεπής στην ιδεοληψία και την εξουσιολαγνεία που την διακατείχε, αρνήθηκε τα αυτονόητα.
Η άρνηση οποιασδήποτε ενημέρωσης, η διαπραγμάτευση κατά μόνας και εν κρυπτώ, η υποτίμηση του εθνικού αισθήματος, η σπουδή να “κλείσει” μια εθνική συμφωνία που δεσμεύει τη χώρα στο διηνεκές ‘όπως όπως’, η φτηνή συναλλαγή για την παραμονή στην εξουσία, αποτελούν τελικά περιφρόνηση προς τον λαό που τους εξέλεξε. Ενός λαού που στα χρόνια της κρίσης με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα έβαλε πλάτη για να σωθεί η χώρα. Και έρχεται αυτή η Συμφωνία για να διχάσει, να τραυματίσει βαθιά το αίσθημα των Ελλήνων και να ανοίξει πληγές στο σώμα της. Αυτό δεν το ξεχνά και δεν το συγχωρεί κανείς.
Τελικά, οι πρώην σύντροφοί σας που προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, εκχώρησαν την συνείδηση τους στην κυβέρνηση μειοψηφίας του Αλέξη Τσίπρα, αποσκοπώντας σε προσωπικά πολιτικά οφέλη; Αυτό που έγινε με την κ. Κουντουρά, γεννά υποψίες για όλους, και για τους “γέφυρα” – όπως αυτοαποκαλούνται;
Οι αφοριστικές γενικεύσεις δεν φημίζονται για την ορθότητα των συμπερασμάτων στα οποία οδηγούν. Είναι άλλη η συμπεριφορά των προθύμων που ‘είδαν φως και μπήκαν’ προσχωρώντας στον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικό ζήτημα είναι η αποχώρηση του Ποταμιού και ξεχωριστή κατηγορία η περίπτωση της αυτοαποκαλούμενης “Γέφυρας“.
Οι ατομικές προσχωρήσεις στελεχών στην κυβέρνηση έχουν ξεκάθαρη πολιτική στόχευση που εξαντλείται στην πρόκληση της καρέκλας. Είναι ένα υπαρξιακό ζήτημα που όσοι ασχολούνται με τα κοινά, καλούνται να το λύσουν κατ’ αρχήν με τον εαυτό τους από νωρίς. Είναι θέμα προσωπικής φιλοσοφίας και ηθικής. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και κρίνεται για αυτές.
Η “Γέφυρα” είναι περίπτωση από μόνη της. Θα ήταν πιο αντιπροσωπευτικός ο τίτλος της ως “Η Γέφυρα των σκονισμένων και ξεχασμένων”. Η πρόχειρη και ευκαιριακή συμπόρευση πρώην εχθρών της επιδοματικής πολιτικής και του κρατισμού, μαζί με πρώην ανανεωτικούς αριστερούς της δεκαετίας του ’80, μετεξελιγμένων σε σοσιαλοφιλελεύθερους αγωνιστές, με ολίγον από πανεπιστημιακούς νεωτεριστές του ‘συνωστισμού’ στη Σμύρνη. Καταδεικνύει την ηθική σχετικότητα των προσώπων, αλλά και κυρίως την απελπισία και το αδιέξοδο του κ. Τσίπρα.
Τελικά, η στάση των προσώπων που υπάκουσαν στην ανάγκη της ατομικής επιβίωσης είναι πιο ξεκάθαρη. Η περικοκλάδα που κάλυψε με την πρασινάδα της τα φθαρμένα υλικά της “Γέφυρας”, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το εκλογικό σώμα. Κανείς όμως δεν είναι ανυποψίαστος πια.
Η αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας του Μαΐου στο παρά πέντε, δείχνει απλώς την ανησυχία της κυβέρνησης, φοβάται απλά την ήττα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μόνο πράγμα είναι συνεπής. Στη συστηματική καταπάτηση και περιφρόνηση κάθε είδους κοινοβουλευτικής πρακτικής της αστικής Δημοκρατίας. Κανείς από τους παροικούντες το Κοινοβούλιο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπλήσσεται. Η αλλαγή της εκλογικής διαδικασίας είναι άλλο ένα εργαλείο πολιτικής επιβίωσης της Κυβέρνησης. Η τροπολογία Κουντουρά – Δανέλλη, ή ορθότερα η τροπολογία Τσίπρα, είναι μια συνεπής, ωμή και κυνική συναλλαγή της κυβέρνησης. Τα ζωτικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ πράγματι επιλύονται, μόνο όμως προσωρινά. Η Κυβέρνηση ξέρει ότι στις επόμενες εκλογές θα χάσει. Αυτό που προσπαθεί να αποφύγει είναι η πολιτική της εξαφάνιση.
Εκτιμάτε και εσείς ότι η σημερινή ατμόσφαιρα θυμίζει την δεκαετία του ΄60;
Η εκάστοτε ιστορική συγκυρία διαμορφώνει την ατμόσφαιρα που είτε θα επικρατήσουν οι αρετές, είτε η φαυλότητα. Καθοριστική παράμετρος πάντοτε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Από τη σκοπιά αυτή, η σημερινή ατμόσφαιρά θυμίζει κάθε ιστορική περίοδο παρακμής. Δυστυχώς ως έθνος μετράμε ουκ ολίγες. Ύστερα από μια μακρά περίοδο κρίσης, δεν τολμήσαμε τις ριζοσπαστικές αλλαγές στον πυρήνα του κράτους και της διοίκησης του και αυτό επιτάχυνε τη μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας στην παρακμή.
Είναι αντιστρέψιμη η βλάβη της χώρας και της κοινωνίας; Αρκούν οι εκλογές για να αλλάξει η κατάσταση;
Είναι δυνατή η αλλαγή εγκαθιδρυμένης νοοτροπίας ενός λαού; Είναι δύσκολη η απάντηση. Δεχόμενοι ότι οι κοινωνίες δεν μηδενίζουν το κοντέρ, μοιραία προχωρούν γαλουχώντας τις επόμενες γενιές. Μεταδίδουν αναγκαστικά πλήθος των χαρακτηριστικών τους. Σε περιόδους κρίσης οι κοινωνίες καλούνται να κάνουν επιλογές και να πάρουν αποφάσεις. Είναι το σημείο καμπής όπου μπορούν να αλλάξουν νοοτροπίες και να εγκαταλειφθούν κακές πρακτικές του παρελθόντος. Τα τραύματα επουλώνονται αλλά δεν εξαφανίζονται. Τα σημάδια τους παραμένουν εκεί και κυριαρχούν κάθε φορά που τους δίνουμε την ευκαιρία. Η αλλαγή νοοτροπίας θέλει χρόνο, χτίζεται σταδιακά. Θαύματα δεν γίνονται. Οι χώρες πορεύονται στο χρόνο μαζί με τα σημάδια τους και πορεύονται επιτυχώς όταν τα αναγνωρίζουν και τα διαχειρίζονται. Οι εκλογές είναι μια καλή αρχή.
Δείτε το άρθρο στην εφημερίδα φιλελεύθερος εδώ.