“Την Παρασκευή ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην ΒΟΥΛΗ για την ανομία, αν και δεν μίλησε επί της ουσίας για το πρόβλημα ωστόσο παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα! «Δεν ήρθα εδώ να ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει ζήτημα ασφάλειας. Παραμένει πρόβλημα η ασφάλεια και η εγκληματικότητα», είπε.
Και για να είναι συνεπής με το λέω ξελέω σε άλλη αποστροφή του λόγου του είπε:«Δεν υπάρχει ανομία στη χώρα», «είναι άδικο να δίνετε αυτή την εικόνα», ειδικά όταν την επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο σπάζοντας το ρεκόρ επισκέψεων,«έρχεστε και μιλάτε σαν να είναι η Αθήνα το Γκόθαμ Σίτι».
Όταν μιλάμε για ασφάλεια, αναφερόμαστε κατ αρχήν στην βασική εκδοχή της. Την ασφάλεια ως προς την ατομική ακεραιότητα. Σε συνθήκες οργανωμένης κοινωνίας, η έννοια της ασφάλειας είναι και αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία της.
Και αυτό γιατί διαφορετικά:
• ακυρώνονται οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
• δεν υπάρχει ουσιαστική και αποτελεσματική άσκηση δικαιωμάτων μεταξύ τους.
Επιπλέον, ένας άνθρωπος που βιώνει διαρκή αίσθηση αβεβαιότητας και κινδύνου, εξ ορισμού θα περιορίσει τις δράσεις, τις σκέψεις, τα όνειρα, τις επιθυμίες του. Αυτό μοιραία τον οδηγεί σε περιορισμό της ελευθερίας του, δεσμεύει τις επιλογές του και τελικά οδηγεί στην φοβικότητα.
Στη χώρα μας τα χρόνια της Κρίσης, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, κυρίως αυτών που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα διακατέχεται από μια όλο και μεγαλύτερη αίσθηση ανασφάλειας.
Όλο και περισσότεροι αισθάνονται ευάλωτοι και εντελώς ανυπεράσπιστοι σε μια κοινωνία που η πολιτεία αδυνατεί ή αδιαφορεί ή και τα δύο, να εφαρμόσει σαφείς κανόνες που ισχύουν για όλους.
Με τεράστια ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, έχουμε γυρίσει πίσω, πολύ πίσω- στα εντελώς στοιχειώδη. Υπάρχει:
• Μια αίσθηση ανοχής, έξαρση παραβατικών και εγκληματικών συμπεριφορών και,
• Μια διάχυτη αντίληψη κατάλυσης των κανόνων, της ασφάλειας και της προστασίας των πολιτών.
Αυτά δηλαδή που δηλητηριάζουν την καθημερινότητα και εντείνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια στην αντιμετώπιση της ανομίας.
Πρόσφατα δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών: της Public Issue και PULSE καταγράφουν μια παγιωμένη πλέον κατάσταση που δεν επιδέχεται αντιστροφής. Το 19% αποφαίνεται ότι μάλλον δεν αντιμετωπίζεται σωστά η ανομία, και το συντριπτικό 54% δηλώνει «σίγουρα Όχι».
Έτσι καταρρέει η μυθοπλασία του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ, περί του συμπαθούς περιθωρίου το οποίο οι κοινωνικές συνθήκες ώθησαν στην ανομία και οφείλει ο λαός να το ανεχθεί αν όχι να το αποδεχθεί.
Η δολοφονία του δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, που πάγωσε τη χώρα. Η αποπομπή και ο ξυλοδαρμός ενός εθελοντή ΑμεΑ στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Οι απειλές, οι προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί ακαδημαϊκών δασκάλων, ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου. Η αδέσποτη σφαίρα που σκότωσε ένα παιδί. Οι εισροές προσφύγων και ο ελλιπής έλεγχος από τις αρμόδιες κρατικές αρχές. Οι εισβολές του «Ρουβίκωνα» στην βουλή, σε πρεσβείες, πανεπιστήμια, υπουργεία, εταιρείες, αυξάνουν το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών.
Και μπορεί γεγονότα ανεξάρτητα και φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, να συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας, μαζί με πλήθος άλλων, σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών όμως όλα δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση: επικράτηση φόβου και ανασφάλειας, το υπ. αριθμόν 1 πρόβλημα της κοινωνίας.
Ελάχιστοι θαρραλέοι αισθάνονται άνετα να κυκλοφορήσουν σε ολόκληρες περιοχές της πρωτεύουσας και των μεγάλων αστικών κέντρων. Καταπίνουν τον λόγο τους γιατί μπορεί να ταράξει μια “συλλογικότητα”. Αλλάζουν συνοικία για να μπορούν να πάνε στο διπλανό ψιλικατζίδικο χωρίς να τρέμουν τον έμπορο της γειτονιάς ή την ξέμπαρκη μολότοφ. Δεν πατάνε σε πανεπιστημιακές αίθουσες (όταν είναι ανοιχτά τα ΑΕΙ-καταλήψεις) μόλις πέφτει το απόγευμα γιατί θέλουν συνοδεία για να επιστρέψουν σώοι. Τους ληστεύουν το μαγαζί και λένε και ευχαριστώ που δεν τους το έκαψαν!
Κάπως έτσι συντελείται το πιο άγριο συλλογικό έγκλημα: η καχυποψία και ο φόβος μεταβάλουν κάθε ώρα και στιγμή την κοινωνική συμπεριφορά και αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη όσων θέλουν να πλήξουν το «σύστημα». “Σύστημα” αποκαλούν “πιασάρικα” οι θιασώτες του μπάχαλου και της αποδήμησης της κοινωνίας αυτό που ουσιαστικά είναι οι ζωές μας και η ποιότητά τους.
Ασφαλώς τα φαινόμενα βίας, ανομίας και εγκληματικότητας δεν είναι ούτε χθεσινά ούτε προχθεσινά. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει συντελέσει σημαντικό ρόλο στην αύξηση της παραβατικότητας. Στην Ελλάδα του 2018, η κάθε είδους Ρουβίκωνες, δεν είναι το άκακο περιθώριο που έχουν γράψει και υμνήσει τα κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης, κοινωνιολόγοι, πεζογράφοι, ποιητές.
Μιλάμε για ανομία, που δημιουργεί ανασφάλεια στην καθημερινότητα του πολίτη και εκπέμπει την εικόνα μιας Πολιτείας σε κατάρρευση. Μιας Πολιτείας που επιβραβεύει όσους καλλιεργούν την πολυδιάσπασή της και όπου κυβέρνηση και αστυνομία αδυνατούν να επιβάλλουν κανόνες.
Μία κυβέρνηση και ένα «περιβάλλον» που γαλουχήθηκε στην διαρκή αναταραχή, μετατρέποντας την επανάσταση (με ή χωρίς αιτία) σε κανονικότητα και την κανονικότητα (που εσχάτως επικαλείται) ιδεολογικά στιγματισμένη. Η κυβέρνηση αυτή όχι μόνο δεν συμμετέχει στην αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά το υποδαυλίζει.
Κι επειδή τίποτα δεν είναι τσάμπα, αποδέχεται το βαρύ αντίτιμο της διασποράς του φόβου της ανασφάλειας για την ίδια τη ζωή, την ποιότητά της, για την περιουσία, για τους θεσμούς, για το κράτος δικαίου, για το μέλλον. Γιατί όταν θα επιστρέψουν στην αντιπολίτευση μετά από την απάντηση που θα δώσουν οι πολίτες στις εκλογές, προσβλέπουν στο “ρωμαλέο κίνημα των μπαχαλάκηδων”.
Σε τέτοιο περιβάλλον γενικευμένης ανασφάλειας ακούγεται ως ουτοπική πολυτέλεια κάθε συζήτηση για κανόνες και θεσμούς, ασφάλεια δικαίου, ανάπτυξη και ασφάλεια επενδύσεων. Η μόνη επένδυση στην οποία πιστεύει και γιαυτό εργάζεται άοκνα αυτή η κυβέρνηση είναι η πόλωση και η όξυνση του πολιτικού κλίματος, ελπίζοντας σε συσπείρωση του κομματικού της ακροατηρίου. Την χώρα όμως και τους ανθρώπους της, τους φυλακίζει στη μιζέρια και τον μαρασμό.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η ελληνική οικονομία για άλλη μια τριετία, θα σέρνεται στα ‘πατώματα’. Οι τραπεζικές μετοχές στο Χρηματιστήριο γκρεμίστηκαν και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Ούτε το ότι τα ομόλογα βρίσκονται στο 4,65%. Σήμερα οι τράπεζες μας έχουν αλλάξει ρόλο. Είναι νεκροταφεία κόκκινων δανείων.
Ο πολίτης έχοντας από τη μια χάσει μεγάλο μέρος των εισοδημάτων του και της αγοραστικής του δύναμης και ταυτόχρονα την ασφάλεια πρόνοιας της πολιτείας για όσα του συμβαίνουν, αισθάνεται μόνος, αβέβαιος για το αύριο και χωρίς καμία εμπιστοσύνη σε ένα κράτος που αποδεικνύεται αναξιόπιστο και συχνά ανυπόληπτο. Με αυτές τις συνθήκες οι λίγοι που θα μπορούσαν να ξεκολλήσουν το κάρο από τη λάσπη δεν το αποτολμούν.
Η αγορά σε αντίθεση με την κυβέρνηση απεχθάνεται τις αναταραχές και τα πυροτεχνήματα. Θέλει σταθερούς κανόνες, Δικαιοσύνη και σοβαρότητα. Όλα αυτά που δεν έχουμε και με την παρούσα κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποκτήσουμε.
Μέχρι να τα βρούμε είναι προτιμότερο να μην χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως ευημερία γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ”.
Μπορείτε να δείτε το συνέδριο εδώ.