Τοποθέτηση της Χαράς Κεφαλίδου, βουλευτού Δράμας και τομεάρχου Παιδείας και Θρησκευμάτων του Κινήματος Αλλαγής κατά τη σημερινή δεύτερη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, με θέμα: «Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο στην εποχή των Εκθετικών Τεχνολογικών Αλλαγών». Η εν λόγω συνεδρίαση εντάσσεται σε σειρά συνεδριάσεων της Επιτροπής με την ίδια θεματική και αποσκοπεί στην ανάδειξη των ζητημάτων τα οποία έχουν λειτουργήσει ως τροχοπέδη κατά τις πρώτες προσπάθειες διασύνδεσης των ανεπιστημίων με την οικονομία, την καταγραφή προτεινόμενων λύσεων για την ενιαία και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους, καθώς και την υποβολή προτάσεων για την επίτευξη του μέγιστου βαθμού διασύνδεσης των Πανεπιστημίων με την οικονομία, τη βιομηχανία και την αγορά εργασίας και την προσαρμογή τους στις εξελίξεις της σημερινής εποχής των Εκθετικών Τεχνολογικών Αλλαγών.

Στη δεύτερη συνεδρίαση της Επιτροπής έχουν προσκληθεί ως ομιλητές οι κ.κ. Μάρκος Βερέμης, Ταμίας Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, Χρήστος Γούλας Διευθυντής Ινστιτούτου Εργασίας και Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος, Εκπρόσωπος Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας, Νικόλαος Βέττας, Γενικός Διευθυντής Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών και Raffaele Trapasso, Επικεφαλής Μονάδας Επιχειρηματικότητας, Εκπαίδευσης και Δεξιοτήτων, Κέντρου για Επιχειρηματικότητα, Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, Πόλεις και Περιφέρειες, Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:

«Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Με τη σειρά μου, να ευχαριστήσω για την παρουσία των καλεσμένων στην Επιτροπή σήμερα και να πω ότι χαίρομαι και είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και για μας, γιατί, επιτέλους, φρέσκος αέρας φύσηξε στην Επιτροπή. Ακούσαμε σήμερα κάποιους ανθρώπους που είναι στην πρώτη γραμμή στην αγορά εργασίας, να μεταφέρουν τη δική τους εμπειρία.

Θέλω να ευχαριστήσω κι εσάς, κύριε Πρόεδρε, το λέω ειλικρινά, για την πρωτοβουλία που είχατε να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία μέσα από την Επιτροπή μας, να έχουμε τη δυνατότητα να υποβάλλουμε ερωτήματα και να πούμε θέσεις που είναι τόσο κρίσιμες και σημαντικές σε ένα κεφάλαιο, που είναι θέμα της παιδείας και πρέπει πια όλους να μας προβληματίζει, αλλά και με πολύ μεγάλη σοβαρότητα να δούμε πως μπορούμε να συμβάλουμε, γιατί είναι ένας πυλώνας για την όποια προσπάθεια κάνει η χώρα μας να κοιτάξει το αύριο με αξιώσεις.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στην Αμερική, η σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας και τον κόσμο των επιχειρήσεων είναι μια πάγια, σταθερή τακτική. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία προετοιμάζονται νέα στελέχη για την επαγγελματική τους πορεία και ταυτόχρονα τροφοδοτούνται οι ίδιες οι επιχειρήσεις με νέες γνώσεις, με επιστημονικές μεθόδους αιχμής και εκσυγχρονίζεται διαρκώς.

Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι αποτελεί κουλτούρα η αμφίπλευρη διαρκής τροφοδότηση εμπειρίας και νεωτερικότητας.

Την ίδια ώρα, εμείς, εδώ στην Ελλάδα, παλεύουμε τουλάχιστον μία δεκαετία για να εδραιώσουμε την έννοια της πραγματικής συνεργασίας μεταξύ πανεπιστημίων και επιχειρηματικότητας.

Ξέρετε ότι είναι ένα ταμπού όλη αυτή η κουβέντα που κάνουμε. Επιστήμη, καινοτομία και επιχειρηματικότητα, είναι ακόμη μία συζήτηση που γίνεται αλλά δεν έχουμε καταφέρει να οδηγηθούμε σε αποτελέσματα.

Εγώ, συνεχίζοντας τις σκέψεις των συναδέλφων, θέλω να σας πω τι βλέπω εγώ ως ένα έλλειμμα, αυτή τη στιγμή. Τα παιδιά τελειώνουν το πανεπιστήμιο και πρέπει να κάνουνε πρακτική άσκηση. Βλέπω από τη μεριά των φοιτητών το κομμάτι αυτό να το αντιλαμβάνονται ως μια επιπλέον υποχρέωση, ως μια σκοτούρα, ότι «γιατί, ρε παιδί μου, για να πάρω το πτυχίο μου πρέπει να κάνω και αυτό το πράγμα, την πρακτική μου;».

Από την άλλη, οι επιχειρήσεις, θεωρούνε κι αυτές ότι είναι ένας εύκολος τρόπος να εξασφαλίσουν δωρεάν υπαλλήλους, που, προσέξτε, αντί να αξιοποιήσουν τη φρεσκάδα τους, τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχουν αυτά τα παιδιά και τη διάθεση να πατήσουν στα πόδια τους, τους βάζουν και κάνουν διάφορες βοηθητικές εργασίες, μέχρι καφέδες, ας πούμε, ψήνουν στο τέλος και το χαρτί που παίρνουν από αυτήν την πρακτική άσκηση, σπανιότατα αποτυπώνει τα όποια επιστημονικά τους εφόδια.

Για μένα αυτό είναι ένα κρίσιμο γιατί είναι ένα μεταίχμιο. Είναι ένα μεταίχμιο πριν τα παιδιά βγουν στην πραγματική επαγγελματική τους ζωή.

Εκεί, πραγματικά, θέλω να ακούσω πως το σκέφτονται οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, με ποιες προτάσεις μπορούν να αλλάξουν αυτή τη στρεβλή νοοτροπία και πως μπορεί να διαχυθεί η κουλτούρα μιας ουσιαστικής, ουσιαστικά, διαδικασίας αυτών των παιδιών.

Να είναι, δηλαδή, αξιοποιήσιμο αυτό το εξάμηνο, αυτό το τρίμηνο και να τους δώσει μια άλλη προοπτική, να τους βάλει, να τους εισάγει στο τι πραγματικά σημαίνει μπαίνω στο επάγγελμα, μπαίνω και γίνομαι μέλος της παραγωγής και της οικονομίας της χώρας.

Αυτό, θέλω να σας πω ότι, τελικά, επειδή, ακριβώς, υπάρχει μια στρέβλωση και σε αυτό το κομμάτι, υπάρχει μια μόνιμη επωδός, ότι δεν βρίσκουμε ποτέ εξειδικευμένα στελέχη στην αγορά όταν τα ψάχνουμε.

Πώς να τα βρούμε;

Πώς να τα βρούμε, όταν στο εξωτερικό, ξέρω πολύ καλά, αυτό το κομμάτι, το κομμάτι της πρακτικής, είναι ένας πολύ ισχυρός θεσμός;

Τα παιδιά έχουν αμοιβή, παρέχοντας στα παιδιά πραγματικές γνώσεις, εξειδίκευση πάνω στις σπουδές τους. Είναι μια μέθοδος όπου, κατ’ εξοχήν, χτίζουν οι ίδιες οι επιχειρήσεις τα αυριανά άξια στελέχη τους.

Αυτό γιατί δε μπορεί να γίνει στην Ελλάδα;

Γιατί υπάρχει αυτή η στρεβλή πραγματικότητα και πώς μπορούμε λίγο να το ξεπεράσουμε;

Θέλω να κλείσω με ένα παράδειγμα που έχω πρόσφατο και, πραγματικά, με έχει προβληματίσει πάρα πολύ και είναι παράδειγμα ελληνικού ανορθολογισμού.

Διάβασα με πάρα πολύ ενδιαφέρον, ότι υπήρξε μία ομάδα ερευνητών από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο που διακρίθηκε σε ένα Παγκόσμιο Διαγωνισμό Καινοτομίας, το IDea και μάλιστα, ξεπερνώντας Ερευνητικά και Ακαδημαϊκά μεγαθήρια παγκοσμίως. Φανταστείτε ότι κατέλαβαν τη δεύτερη διάκριση, μετά από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins. Γιατί, τη δημιούργησε αυτή η ερευνητική ομάδα;

Δημιούργησε έναν βιοαισθητήρα ανίχνευσης, ο οποίος μπορεί να ενσωματωθεί σε μια εύχρηστη πλατφόρμα που περιλαμβάνει ένα κινητό τηλέφωνο ή τάμπλετ και να προσφέρει ταχύτατη ευαίσθητη και μαζική ανίχνευση του κορονοϊού. Τι πιο δημιουργικό, τι πιο σύγχρονο και τι πιο αναγκαίο, ειδικά στην φάση που βρισκόμαστε, με μία πανδημία, η οποία βλέπεται ότι δεν θα μας εγκαταλείψει εύκολα. Αυτό, λοιπόν, επειδή είναι μία έξυπνη συσκευή γρήγορης ανίχνευσης, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα νοσοκομεία και σε όλα τα κέντρα υγείας, ακόμη να διατίθεται και σε χώρες του εξωτερικού. Αυτό, όμως, κάπου αλλού, όχι στην Ελλάδα.

Γιατί, εκτός του ότι «πέρασε στα ψιλά», δεν το έμαθε κανένας.

Και εγώ, διερωτώμαι, είναι μία προσπάθεια που είναι αόρατη από το Υπουργείο Ανάπτυξης, το οποίο μας λέει, «ότι εγώ ασχολούμαι» με τις επενδύσεις και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Αόρατο και από το Υπουργείο Παιδείας, που μας λέει, ότι δίνει καθημερινές μάχες με την αριστεία και τον εκσυγχρονισμό των Α.Ε.Ι. μας και τελικά, είναι ορατό και από τα θεσμικά όργανα των ελληνικών επιχειρήσεων.

Και λέω τελικά, μήπως όλο αυτό εξηγεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, γιατί έχουμε τέτοιο «Brain drain» στη χώρα μας και θα συνεχίσουμε να το έχουμε, όσο μένουμε μόνο στα λόγια και τις διατυπώσεις, όσο μένουμε στις συζητήσεις και εκδηλώσεις, χωρίς να έχουμε οργανώσει άμεσα ένα υλοποιήσιμο σχέδιο δράσης, με αρχή, μέση και τέλος, που θα περιλαμβάνει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, όπου θα υπάρχει διαφάνεια, θα υπάρχει λογοδοσία και κυρίως σε ότι προταθεί, θα υπάρχει μετρήσιμη αποτελεσματικότητα.

Κλείνω με αυτές τις λίγες σκέψεις και σας ευχαριστώ και πάλι, γιατί θεωρώ πάρα πολύ ουσιαστική την κουβέντα που έχει ξεκινήσει στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων.

Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε».

Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ: