Φίλες και Φίλοι,
Σας καλωσορίζω και εγώ με τη σειρά μου στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και σας ευχαριστώ για την παρουσία σας στο ενδιαφέρον workshop με θέμα «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΑΝΑΠΤΥΞΗ».

Θα σας πω μια μικρή ιστορία: Είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, γύρω στο 1947 στη Βρετανία. Η πόλη του Εδιμβούργου ανασυγκροτείται μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εκεί γεννιέται ένα πολιτιστικό φεστιβάλ. Παράλληλα ξεκινά και ένα ακόμα που το αμφισβητούσε. Το δεύτερο έγινε παγκόσμιο πολιτιστικό γεγονός. Στη συνέχεια, ενοποιήθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν.
Σήμερα, το πολυποίκιλο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (θεατρικές παραγωγές και μουσικές παραστάσεις υψηλού κύρους, φιλοξενώντας παγκοσμίως γνωστούς συνθέτες, μαέστρους και ορχήστρες.
Υπάρχει το Φεστιβάλ Παγκόσμιου Κινημ/γράφου, το Φεστιβάλ Τζαζ – Μπλουζ, το Φεστιβάλ Τέχνης, το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου και οι εκθέσεις Πινακοθηκών της Σκωτίας) είναι:
– Ένα μόνιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας της πόλης
– Το γνωστότερο εξαγώγιμο προϊόν της Σκωτίας μετά το ουίσκι.

Διάλεξα αυτό το παράδειγμα γιατί είναι τρανταχτό. Βασίστηκε μόνο σε μια ιδέα των Ρούντολφ Μπίνγκ Γενικού Διευθυντή της Οπεράς του Γκλίντεμπουρν, Χένρυ Χάρβει Επικεφαλής του Βρετανικού Συμβουλίου στη Σκωτία και της τοπικής ηγεσίας της πόλης του Εδιμβούργου. Η ιδέα ήταν «να ανθίσει το ανθρώπινο πνεύμα», δημιουργώντας ένα πολιτιστικό γεγονός, σημείο συνάντησης για κοινό και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Πριν από αυτήν (την ιδέα) δεν υπήρχε τίποτα.

Εμείς:
– Με την τεράστια πολιτιστική μας κληρονομιά
– Τους αρχαιολογικούς χώρους του τόπου μας
– Με την ανάδειξη των ήδη λειτουργούντων εδώ και χρόνια πολιτιστικών δρώμενων ανά την επικράτεια
– Με το σύγχρονο φαληρικό συγκρότημα του Ιδρύματος Νιάρχου
– Με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
– Με το δημόσιο πια Μέγαρο Μουσικής, σταματώ να απαριθμώ, αλλά κυρίως,
– Με το ανθρώπινο πολιτιστικό κεφάλαιο που διαθέτει η χώρα
έχουμε κάθε δυνατότητα παραγωγής πολιτιστικών αγαθών μείζονος εμβέλειας με άμεσα, μετρήσιμα, οικονομικά αποτελέσματα που ενισχύουν την θέση μας ότι ο πολιτισμός είναι σημαντική αναπτυξιακή δύναμη.
Αρκεί να αντιμετωπίζει κανείς την επένδυση στον πολιτισμό ως επένδυση στην ανάπτυξη και όχι ως δυσάρεστη υποχρέωση, απολιθώματα άλλων εποχών, που απευθύνονται μόνο σε παρακμασμένες «ελίτ».
Η ανάπτυξη μπορεί να έρθει από παντού –για την Ελλάδα κυρίως από τον πολιτισμό- αλλά πρέπει να τη βλέπει κανείς παντού για να έρθει.
Σας ευχαριστώ